Από τη μία ο λαϊκισμός και από την άλλη ο εκφοβισμός.. Καληνύχτα Ελλάδα..

"Πριν ψάξουμε πάλι για Προδότες και Σωτήρες, πριν γίνουμε πάλι έρμαια κομματικής προπαγάνδας και συλλογικής αποβλάκωσης, πριν συστρατευθούμε σε νέους αγώνες και θυσίες χωρίς αντίκρισμα, ας αναζητήσουμε την αλήθεια. Αλλιώς θα παραμένουμε για πάντα Ηλίθιοι. 

Την αλήθεια την ξέρουμε, τη βιώνουμε και τη βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα, αλλά φοβόμαστε να την παραδεχτούμε. Και πολύ περισσότερο, φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την αλλάξουμε.. 

Η απόκτηση της γνώσης, σημαίνει ευθύνη για πράξη. Και το τελευταίο, πάντα μας τρόμαζε, και μας τρομάζει, περισσότερο.....”

Έγραφα πριν τέσσερις μήνες. (εδώ: Προδότες και Ηλίθιοι).

Λίγους μήνες νωρίτερα, είχα καταλήξει σε κάποιες προσωπικές διαπιστώσεις πάνω στη σημερινή παγκόσμια κρίση. (Τι πετύχαμε και τι μπορούμε να πετύχουμε, εμείς οι αγανακτισμένοι)
"Με γνώμονα τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μας: 

1. Δεν είναι κρίση αξιών, είναι κρίση θεσμών... 
2. Οι πολιτικοί δεν είναι ένοχοι γιατί τα "φάγανε", οι πολιτικοί είναι ένοχοι γιατί  στηρίζουν τις τράπεζες και όχι τους Πολίτες.  Δεν είναι ένοχοι γιατί προσπάθησαν να λύσουν την κρίση αλλά ένοχοι γιατί για την επίλυση της κρίσης, χρησιμοποίησαν τα ίδια εργαλεία και τους ίδιους θεσμούς που γεννούν τις κρίσεις.... 
3. Δεν είναι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία η μόνη Δημοκρατία.. 
4. Δεν είναι η Εταιρεία το πρόβλημα, αλλά η "περιορισμένης ευθύνης", κατοχυρωμένη και νόμιμη λειτουργία της.  Δεν είναι η Εταιρεία το πρόβλημα, αλλά η λογική του κέρδους και της ατομικής ιδιοκτησίας που τη διέπει. 
5. Δεν είναι το έλλειμμα πρόβλημα, ούτε και δείκτης ανάπτυξης μιας χώρας. Δεν είναι η ανάπτυξη το ζητούμενο. Πρόβλημα είναι η Ανεργία και η Φτώχεια. Ζητούμενο η παγκόσμια εξάλειψη τους. "

Ενώ, λίγους μήνες αργότερα, σε άρθρο του ο Κρούγκμαν, (Το χρήμα είναι το πρόβλημα στις ΗΠΑ και όχι οι ηθικές αξίες), υποστήριζε: 

“ανάμεσα στις πλούσιες χώρες, η Αμερική ξεχωρίζει ως εκείνη όπου η οικονομική και η κοινωνική θέση είναι πιθανότερο να αποκτηθούν κληρονομικά. 

Αίφνης, οι συντηρητικοί μας λένε ότι το πραγματικό ζήτημα δεν είναι τα χρήματα αλλά η ηθική. Δεν πειράζει που οι μισθοί έχουν καθηλωθεί, λένε, το πραγματικό πρόβλημα είναι η κατάρρευση των οικογενειακών αξιών της εργατικής τάξης.” 

Και το σχόλιο μου στο παραπάνω άρθρο: 

“Προσπάθησαν να μας πείσουν πως δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες.. Θριαμβολογώντας, κήρυξαν το τέλος της Ιστορίας.. 

Δεν υπάρχουν πια τάξεις, ισχυρίζονται, μόνο κάποιοι τεμπέληδες, ανίκανοι άνθρωποι... 

Κανείς πια ΔΕΝ εκπροσωπεί τους Πολίτες. 

Οι Πολιτικοί δεν υπάρχουν, αφού η Aγορά αυτο-ρυθμίζεται. 

Η Πολιτική δεν υπάρχει, αφού η Αγορά μπορεί να προσφέρει ισότητα, ισονομία, ίσες ευκαιρίες. 

Το Κράτος δεν υπάρχει. Η Αγορά πήρε τη θέση του. 

Και ποιος ελέγχει την Αγορά;  Κανείς..” 

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη θλιβερή ελληνική κατάσταση; 

Έχουν και δεν έχουν σχέση.. 

Έχουν σχέση, στο βαθμό που η ελληνική κρίση δε μπορεί να απομονωθεί από το σημερινό παγκόσμιο, καπιταλιστικό, διατραπεζικό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η κρίση των τελευταίων δεν πυροδότησε απλά την ελληνική κρίση, αλλά λειτούργησε πολλαπλασιαστικά επί των μεγάλων, διαχρονικών και άλυτων ελληνικών προβλημάτων. 

Δεν έχουν σχέση, στο βαθμό που η ελληνική κρίση παρουσιάζει πολλά ιδιότυπα, γηγενή χαρακτηριστικά, που την κάνουν τόσο ξεχωριστή και διαφορετική. 

Είμαστε μια πολύ ιδιόμορφη περίπτωση. 


Τον Δεκέμβριο του 2009 (Οικονομική κρίση. Τι πήγε στραβά), αναρωτιόμουν:

“Τίς φταίει? 

Κάποιοι μιλούν για το τεράστιο Δημόσιο, την κακοδιαχείριση, τις μίζες και τη διαφθορά.. 

Κάποιοι άλλοι για τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, την ανεξέλεγκτη αγορά, τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τον άδικο καπιταλισμό... 

Όλοι έχουν δίκιο... Είναι και τα δύο..” 

Τα παραπάνω όλοι πια αποδέχονται. 

Το ερώτημα όμως παραμένει. Τι κάνουμε; 

Πιστή εφαρμογή των μνημονίων του ΔΝΤ ή όχι; 

Έξοδος από το ευρώ ή όχι; 

Κυβέρνηση Αριστεράς, κυβέρνηση Δεξιάς, ή παραμονή του Παπαδήμου; 

Δυστυχώς, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. 

Όταν είσαι με το πιστόλι στον κρόταφο, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές.. 

Το είχα διατυπώσει διαφορετικά τον Μάη του 2010 (Χορεύοντας με τους δανειστές μας).

“Όλα αυτά, πέρασαν... 

Από τη στιγμή που ψηφίστηκε το πακέτο στήριξης, μοιραία βαδίζουμε τον μονόδρομο των δανειστών μας. 

Τώρα είναι αργά... Ό,τι έπρεπε να γίνει, θα έπρεπε να γίνει χθες. 

Βλέπουμε το παγόβουνο να πλησιάζει απειλητικά, και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. “


Πρώτιστα όμως, για να ξέρεις τι κάνεις, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις. 

Εμείς λοιπόν, τι θέλουμε; 

Εσύ τι θέλεις; 

H εξαιρετική δημοσίευση του GREEK RIDER, (εδώ: Ο κανόνας του Κράμερ στην πολιτική) τον Απρίλιο του 2011, δίνει, κατά τη γνώμη μου, μια καλή απάντηση.  Απόσπασμα εκείνης της ανάρτησης ακολουθεί:

“Αν για παράδειγμα θέλουμε μια χώρα γεωπολιτικά ισχυρή με επεκτατικές διαθέσεις που να επιβάλλεται στους εχθρούς της τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρός στρατός, πολίτες με υψηλό πατριωτισμό, σχετικά συντηρητικοί πολιτικοί σχηματισμοί, πολύ παραμύθι στη σχολική ιστορία, μάζες φτωχών που να μπορούν να στρατικοποιηθούν εύκολα και να σταλθούν για σφαγή κτλ. 

Αν θέλουμε ισχυρή οικονομία σε ένα παγκόσμιο τοπίο σαν αυτό που έχει διαμορφωθεί σήμερα μετά την άνοδο της Κίνας, Ινδίας, Ανατολικής Ασίας, Βραζιλίας, Τουρκίας κτλ, τότε θα πρέπει ή να έχουμε προιόντα πολύ υψηλής πατέντας, εξειδίκευσης και ποιότητας ή θα πρέπει να έχουμε μισθούς πείνας (για τα σημερινά δεδομένα). 

Αν θέλουμε διαφάνεια στην πολιτική ζωή και πολιτικό πολιτισμό τότε θα πρέπει από πίσω να υπάρχει και ένας λαός με συγκεκριμένη παιδεία και συγκρότηση. 

Αν θέλουμε δημοκρατία θα πρέπει να υπάρχει αυτοέλεγχος. 

Αν θέλουμε πλούτη και συνεχή οικονομική ανάπτυξη (μέχρι θανάτου) θα πρέπει να αποδεχτούμε τους καπιταλιστικούς όρους αδιαμαρτύρητα. 

Αν από την άλλη μεριά θέλουμε πραγματικό σοσιαλισμό θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα ζήσουμε σχετικά μετρημένα και φτωχά, ενώ θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα υπερασπίσουμε την Ελλάδα από τους εχθρούς της. 

Αν θέλουμε ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι αυτά δεν επιτυγχάνονται παράλληλα με την συνάρτηση του καπιταλισμού. Αλλά αν δεν συμμετέχουμε στον καπιταλισμό τότε θα πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα υλικά αγαθά. 

Αν όμως θέλουμε ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη και ισχυρή οικονομία ταυτόχρονα τότε αυτό αποτελεί άραγε ένα σύστημα εξισώσεων με λύση;” 

Δυστυχώς, εμείς, όχι μόνο δεν ξέρουμε τι θέλουμε, όχι μόνο δεν έχουμε πεισθεί για το τι πρέπει να κάνουμε, αλλά καλούμαστε σε λίγο καιρό να ψηφίσουμε πολιτικούς σχηματισμούς που δηλώνουν απερίφραστα πως τετραγώνισαν τον κύκλο... Και το χειρότερο, υπάρχουν πολλοί που αντί να τους πάρουν με τις πέτρες, χειροκροτούν.. 

Αλλά για μένα, ακόμα χειρότερο, είναι η αμάθεια για το “τις πταίει” και τα άνευ προηγουμένου ψέμματα που ακούσαμε και ακούμε.. με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη χρεοκοπία μας.. 

Γιατί η Ιστορία θα γράψει πως χρεοκοπήσαμε. 

Ήδη είμαστε σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας λόγω κουρέματος. Και οι πολιτικοί με τους δημοσιογράφους μάς βομβαρδίζουν νύχτα μέρα με μηνύματα του τύπου “αναμενόμενη εξέλιξη... Το γνωρίζαμε. Δεν είναι τίποτα κτλ...” 

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου 1, τον Μάρτη του 2011, δημοσίευα: (Ώρα μεγάλων πολιτικών αποφάσεων)

“Για να πάρουν έτσι, όλα τον δρόμο τους, που κάποιοι διάλεξαν για μας χωρίς εμάς.. Δεν ξέρω μόνο αν θα υπάρχει και κανείς να ασχοληθεί με το τελευταίο δίλημμα της διαδρομής: 

“Αναδιάρθρωση των χρεών ή άτακτη χρεοκοπία και δραχμή”.. 

Που ίσως τελικά, να ήταν και το ουσιαστικότερο όλων....”

Από τη μία ο λαϊκισμός και από την άλλη ο εκφοβισμός..

Κι όλα μαζί, τυλιγμένα και σερβιρισμένα με κενού περιεχομένου ιδεοληψίες και συναισθηματισμούς...

Καληνύχτα Ελλάδα...

ΥΓ. Ανασκόπηση παλαιότερων αναρτήσεων ή ναρκισσιστική οφθαλμοσκόπηση των τελευταίων δύο ετών, δεν ξέρω.. Ελπίζω μόνο να μην σας κούρασα...

Photo Credit: "Angels in fury" by Jsome1, on Flickr