Προδότες και Ηλίθιοι

Πάει καιρός να γράψω... Όχι γιατί δεν είχα τι να πω, ούτε γιατί για όσα φωνάζαμε εδώ και δύο χρόνια δεν επαληθεύτηκαν.. Πολλές υποχρεώσεις, πολλές αλλαγές στη ζωή μου και μια εξεταστική (ελπίζω η τελευταία) με κράτησαν μακριά από το blogging. Τελικά, η εξεταστική που μία τη χάναμε και μία την κερδίζαμε, θα δοθεί. Τελικά, όσα λέγαμε εδώ και δύο χρόνια συνέβησαν. Μας έκλεψαν το μέλλον, κι ότι κι αν γράψεις κι ότι κι αν πεις, δεν έχουν σημασία.. 

Άλλαξα και τον τίτλο. Από "Πολίτες και Πολιτική" σε "Istopolitia".. Για ποιους Πολίτες και για ποια Πολιτική να μιλήσω.. Έστω κι έτσι, η Istopolitia, περιέχει όσα πιστεύω και όσα πίστευα.

Συνεχίζοντας τη μονότονη εξομολόγηση μου, το blog αυτό ξεκίνησε με σκοπό να δημοσιεύσω στο διαδίκτυο κείμενα μου από ένα φοιτητικό περιοδικό που συμμετείχα, όταν ήμουν ενεργός συνδικαλιστής. Γρήγορα, η θεματολογία του επεκτάθηκε σε όλα τα πολιτικά, τρέχοντα και μη ζητήματα, που πάντα με γοήτευαν. Αλλά κάπου εκεί, η κρίση μας χτύπησε. Και κάπου εκεί, κουράστηκα.. 

Είπα να πάρω πτυχίο, να τελειώνω. Πολύ το είχα καθυστερήσει. Όταν ήρθε το ΔΝΤ ταρακουνήθηκα. Κι έτσι, μέσα σε 9 μήνες (από τον Ιούνιο του 10 εώς τον Φλεβάρη του 11), πέρασα 25 μαθήματα (σχεδόν μισή σχολή!). Μου έμεναν άλλα 6 για πτυχίο. Αλλά δεν τα κατάφερα..

Αναγκάστηκα να μετακομίσω.. Τα χρήματα δεν έφταναν για το ενοίκιο. Μέχρι να ξαναβρώ ρυθμό ήρθε ο Ιούνης. Άφησα δύο μαθήματα για Σεπτέμβρη. Που να 'ξερα.. Καταλήψεις.. Και πάλι καταλήψεις.. Ώσπου η εξεταστική χάθηκε.. Αλλά για καλή μου τύχη, θα δώσουν τα πτυχία.. 

2 μαθήματα.. Καμία όρεξη για διάβασμα.. Όταν έχεις περάσει τη μισή σχολή σε ένα χρόνο, αναρωτιέσαι αν άξιζε.. (Όχι, δεν άξιζε..) Όταν έχεις υπάρξει συνδικαλιστής κι έχεις ψηφίσει στο παρελθόν κατάληψη και ξανά κατάληψη και έχουν χάσει ορκωμοσία τα πτυχία, αναρωτιέσαι γιατί να σου συμβεί.. (Γιατί οι πράξεις μας πληρώνονται και η ζωή είναι κύκλος που γυρίζει...)

Μετανιώνω; Καθόλου! Εξάλλου, ήθελα κατάληψη και τότε και τώρα.. Αλλά δεν ψήφισα, ήμουν μακριά. Όπως έγραψα στο φόρουμ της σχολής μου, ας αποφασίσουν οι μικρότεροι. Τώρα, τι θα έκανα; Λευκό.. Γιατί άλλο το προσωπικό συμφέρον κι άλλο το κοινωνικό καθήκον.. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε; ("κοινωνικό καθήκον".. μεγάλη κουβέντα..)

Ακροβατώντας στο χθες και ψηλαφώντας το αύριο.. Εδώ βρίσκομαι. Αλλά ποιο αύριο; Αυτό που μας ετοιμάζουν ή αυτό που αξίζουμε; (μάλλον εισπράττουμε ότι αξίζουμε...). 

Ήθελα να μιλήσω για Προδότες και Ηλίθιους.. Αλλά είπαμε, είχα καιρό να γράψω.. Και τους Προδότες και τους Ηλίθιους τους ξέρετε. Δεν περιμένατε εμένα.. Τι γίνεται όμως όταν δεν αναφερόμαστε σε συγκεκριμένα άτομα; Τι γίνεται όταν η Προδοσία και η Ηλιθιότητα ξεφεύγει από το ατομικό και αφορά το συλλογικό επίπεδο (κόμματα, φορείς, έθνη, λαούς και κυβερνήσεις); 

Στην ψυχιατρική υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όταν μια παράλογη ιδέα, όπως τα φαντάσματα, υπάρχει στο μυαλό ενός ανθρώπου, τότε μιλάμε για παρανοειδής διαταραχή. Όταν όμως η ίδια ιδέα υπάρχει στο μυαλό μιας συλλογικότητας, όπως στις αμόρφωτες γιαγιάδες του 18ου αιώνα, τότε μιλάμε για προκατάληψη. Άλλο παράδειγμα: Όταν η αυτοκτονία διαπράττεται από έναν συνάνθρωπο μας τότε μιλάμε για ψυχολογικά προβλήματα. Όταν όμως διαπράττεται από μία ολόκληρη φυλή όπως οι Σαμουράι (χαρακίρι ή σεπούκου), τότε αυτή συνιστά πράξη τιμής για τους ίδιους και κοινωνικό στερεότυπο για τους υπόλοιπους. 

Τι θέλω να πω.. Είναι πολύ εύκολο (και σαφώς λογικό) να χαρακτηρίσεις κάποιους ηλίθιους ή προδότες σε ατομικό επίπεδο. Αλλά σε συλλογικό επίπεδο, όταν μιλάμε για ολόκληρα κόμματα και πολιτικές, δεν έχει την ίδια βάση.

Πρόκειται απλά για πολιτικές επιλογές από τα κόμματα και για ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχή από τους πολίτες. Τόσο απλά... Με άλλα λόγια, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν.. Εμείς ψηφίσαμε, εμείς ανεχόμαστε. 

Η πολιτική τους ήταν ανέκαθεν βαθιά ταξική.. Γιατί φοβάστε αυτή τη λέξη. Δεν είναι καθόλου κομμουνιστική, είναι η πραγματικότητα. Υπερασπίζονται το 1% που λένε και οι Αμερικανοί και όχι εμάς, το υπόλοιπο 99%. Σε καιρούς "ανάπτυξης" περισσεύουν δικαιώματα και παροχές για το 99%. Σε καιρούς κρίσεις κόβουν όσα μας δώσανε. Σε καιρούς πλήρους κατάρρευσης όπως η ελληνική περίπτωση, εξαθλιώνουν το 99%, για να μη χάσει σχεδόν τίποτα το 1%.. Κι όσο τα κοινωνικά κινήματα εφησυχάζουν τόσο εκείνοι επιστρέφουν στον τόπο τους εγκλήματος με νέες λιτότητες και νέα δημοσιονομικά προγράμματα σωτηρίας..

Όλοι θα έπρεπε να έχουν καταλάβει, πως υπήρχαν και υπάρχουν δύο έθνη: οι φτωχοί και οι πλούσιοι.. Πάντα κυβερνούσε μία τάξη.. οι υπερασπιστές των πλουσίων. Αυτοί φτιάχνουν τους κανόνες του παιχνιδιού, αυτοί τους αλλάζουν... 

Φυσικά ζήσαμε και σε καλύτερες εποχές. Φυσικά κι εντός αυτού του συστήματος ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μπορούσε να ζήσει από υποφερτά εώς αρκετά άνετα. Όμως τι γίνεται όταν κάποιοι, αδικούνται; Τι γίνεται όταν εμείς περνάμε καλά, και ολόκληρα γειτονικά έθνη αφανίζονται; 

Ας το πιάσουμε αντίστροφα: Όταν επιτρέπεις έστω και το 1% του πληθυσμού να πεινά και να βρίσκεται στα όρια της ανέχειας, τότε πολύ εύκολα το 1% γίνεται 2-3- 99%.. 

Πόσο ποιο εύκολα θα ήτανε τα πράγματα αν η δημιουργία έστω και ενός ανέργου σήμαινε την πτώση της κυβέρνησης.. Αν η δημιουργία έστω κι ενός αστέγου σήμαινε κοινωνική αποτυχία. Αν η δημιουργία έστω κι ενός πεινασμένου θα σήμαινε την ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος.. Και τι γίνεται σήμερα αν έστω και μία τράπεζα όπως η Liman Brothers πτωχεύει; Δικαιολογεί τον τόσο χαμό; Και τι πολιτισμός είναι αυτός που δικαιολογεί την ταξικότητα, την ατιμωρησία, τον πλουτισμό εις βάρος των πολλών;

Λέγεται πως όταν ο Τέσλα κάλεσε τους βιομηχάνους και τους ανακοίνωσε τα μελλοντικά του σχέδια για μία ράβδο που βάζεις στο έδαφος, με την οποία θα μπορούσες να παράγεις οικιακό ηλεκτρισμό, εκμεταλλευόμενος το μαγνητικό πεδίο της γης,  αυτοί του απάντησαν: "Μα πως θα μπορέσουμε να το εκμεταλλευτούμε και να βγάλουμε χρήματα.." (διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία του: Νίκολα Τέσλα: Η Βιογραφία μιας Παράξενης Μεγαλοφυΐας).


Πριν ψάξουμε πάλι για Προδότες και Σωτήρες, πριν γίνουμε πάλι έρμαια  κομματικής προπαγάνδας και συλλογικής αποβλάκωσης, πριν συστρατευθούμε σε  νέους αγώνες και θυσίες χωρίς αντίκρισμα, ας αναζητήσουμε την αλήθεια. Αλλιώς θα παραμείνουμε για πάντα Ηλίθιοι. 


Την αλήθεια την ξέρουμε, τη βιώνουμε και την βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα, αλλά φοβόμαστε να την παραδεχτούμε.. Και πολύ περισσότερο, φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την αλλάξουμε.. 


Η απόκτηση της γνώσης, σημαίνει και ευθύνη για πράξη. Και το τελευταίο, πάντα μας τρόμαζε και μας τρομάζει περισσότερο.....




Satine,
δε φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις...








Photo Credit: "Malcom X" by  Keoki Seu, on Flickr