Χορεύοντας με τους δανειστές μας

Πρώτη φορά, δεν είχα κάτι να πω..
Πρώτη φορά ήθελα τόσο απεγνωσμένα να πιστέψω...
Έψαξα πολύ. Μάταια...
Τελικά κατέληξα, χωρίς ποτέ να ήμουν σίγουρος...

Η πιο συμφέρουσα επιλογή ήταν η στάση πληρωμών, με μελλοντική αναδιαπραγμάτευση του χρέους( ή και πλήρη άρνηση του=ειδεχθές χρέος).

Οι απορίες μου, και οι πιθανές απαντήσεις τους:

Θα ακολουθούσε έξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή?
Άνθρωποι της Αγοράς, μου είπαν όχι απαραίτητα.
Άνθρωποι της Αριστεράς, μου είπαν επιβάλλεται.
Τείνω στη δεύτερη επιλογή. Μα γνωρίζω πως μια στάση πληρωμών και δραχμή, σημαίνει τεράστια αύξηση των τιμών και κυρίως των εισαγόμενων προϊόντων, σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Σημαίνει και πιθανή κατάρρευση τραπεζών, αδυναμία, κατά περιόδους, πληρωμής μισθών-συντάξεων, πτώση βιοτικού επιπέδου κατά 50-80%.
Το πιστεύω, μια στάση πληρωμών, με όλα τα δεινά της, θα ήταν το τέλος της κρίσης.


Πολλοί με ρώτησαν;
Το υπάρχον σύστημα, πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό, θα αντέξει;
Θα χρειαστεί σίγουρα γρήγορη μετάβαση σε μια άλλου τύπου οικονομία και δημοκρατία. Μήπως, στον σοσιαλισμό, στην κοινωνικοποίηση των κεφαλαίων και στο συγκεντρωτικό κράτος? Η μήπως σε ένα κεϋνσιανικό μοντέλο με κοινωνικός κράτος, κρατικές εταιρίες σε στρατηγικούς τομείς και ελεγχόμενη οικονομία; Μάλλον.. Αλλά και πάλι, όχι απαραίτητα.

Θα μας βοηθήσει η Ευρώπη, η διεθνής συγκυρία, η επέκταση της κρίσης και στις υπόλοιπες οικονομίες;
Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μάλλον όχι...
Σίγουρα μια πιθανή υποτίμηση του Ευρώ, ο κρατικός δανεισμός και οι εγγυήσεις από την ευρωπαϊκή τράπεζα, ο κοινός ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης, ή η έκδοση ευρωομολόγου, θα ανακούφιζε αρκετά τη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία. Ίσως τότε τα δημοσιονομικά μέτρα προσαρμογής να γίνουν πιο ήπια και πιο αισιόδοξα.

Θα βγούμε από την κρίση;
Όχι.. Σίγουρα όχι με τα μέτρα που λάβαμε.. Μέτρα σκληρά και πολύ άδικα. Μέτρα που ρίχνουν την κατανάλωση και την παραγωγικότητα οδηγώντας πολίτες και κράτος στα όρια της φτώχειας. Ακριβολογώντας, μεταφέρουμε κεφάλαια δεκάδων δις από τους ανθρώπους και τη χώρα στο τραπεζικό σύστημα και στους δανειστές μας.

Κάποιοι θα πουν;
Μα τα δανειστήκαμε; Πως θα τα αρνηθούμε;
Γίνεται, έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, και θα ξαναγίνει στο μέλλον. Αντιστρέφοντας την προηγούμενη πρόταση, τα δεκάδες δάνεια, κατευθύνθηκαν  στο κράτος και τους πολίτες μας; Οι μίζες, τα όπλα, αχρείαστες και άχρηστες παραλαβές, η συντήρηση ενός φαύλου πολιτικο-οικονομικού συστήματος, είναι κι αυτά δικά μας χρέη; Επομένως, το τραπεζικό σύστημα μετέφερε δεκάδες δις, όχι σε μας, αλλά σε κάποιους. Ποιους; Όλοι γνωρίζουν...

Όλα αυτά, πέρασαν...
Από τη στιγμή που ψηφίστηκε το πακέτο στήριξης, μοιραία βαδίζουμε τον μονόδρομο των δανειστών μας.
Τώρα είναι αργά... Ό,τι έπρεπε να γίνει, θα έπρεπε να γίνει χθες.
Βλέπουμε το παγόβουνο να πλησιάζει απειλητικά, και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Μόνη ελπίδα, η παν-λαϊκή πανευρωπαϊκή κατακραυγή.
Ίσως τότε αναγκαστούν σε μια αναδίπλωση του καπιταλισμού. ίσως τότε βάλουν και βάλουμε μυαλό.
Αν πάλι όχι, κινδυνεύουν και κινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά...

Πότε ο άνθρωπος λειτούργησε λογικά?
Τύμπανα πολέμου, είναι πιθανότερο να ακουστούν ξανά...