Έτσι, οι γείτονες Αμερικανοί αποφάσισαν να χτίσουν ένα μεγάλο παιδιατρικό νοσοκομείο, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό και εξειδικευμένο προσωπικό, δαπανώντας τεράστια χρήματα των φορολογουμένων.
Το αποτέλεσμα απογοητευτικό... Η νοσηρότητα- θνησιμότητα υποχώρησε ελάχιστα.
Τότε, μια άλλη ομάδα επιστημών αποφάσισε να παρέμβει στην κοινότητα και να βελτιώσει τις τοπικές συνθήκες των κατοίκων(νερό-διατροφή-υγιεινή). Η υγεία των παιδιών βελτιώθηκε θεαματικά, αφού το μεγαλύτερο πρόβλημα τους ήταν οι διάρροιας και η αφυδάτωση, λόγω γαστρεντερίτιδας.
Ήταν μια νίκη της κοινοτικής-πρωτοβάθμιας, δημόσιας, υγείας σε βάρος της κεντρο-νοσοκομειακής αντίληψης.
Στην ψυχιατρική, τον ρόλο της διάρροιας παίζει η ιδρυματοποίηση/ασυλοποίηση... που οδηγεί σε υψηλή νοσηρότητα, όχι μόνο των ψυχο-νευρώσεων, αλλά και πολλών άλλων παθήσεων, όπως οι ηπατίτιδες και το AIDS.
Εξάλλου, σε ένα περιβάλλον μερικής ή πλήρης αισθητηριακής αποστέρησης, όπως το ψυχιατρικό άσυλο, ο καθένας θα ανέπτυσσε παραληρήματα, ονειρικές-φαντασιακές εικόνες και ψευδαισθήσεις-παραισθήσεις..
Για να μη μιλήσουμε για την απώλεια βασικών κοινωνικών δεξιοτήτων και την παλινδρόμηση σε αρχέγονες συμπεριφορές, ως μηχανισμοί άμυνας και αποφυγής της σκληρής, απάνθρωπης πραγματικότητας που βίωνε κανείς στα μεγάλα ψυχιατρικά ιδρύματα. (για παράδειγμα η μη χρήση μαχαιροπίρουνων..)
Επιπλέον, τα φαινόμενα της ιατρικής είναι βιο-ψυχο-κοινωνικά. Πόσο μάλλον της ψυχιατρικής...
Επομένως η πρωτοβάθμια κοινοτική ψυχιατρική είναι επιβεβλημένη, γι' αυτό δεν αμφέβαλλα ποτέ!
Η κατάσταση τα τελευταία χρόνια βελτιώθηκε χάρη στην αυτονόητη αλλαγή φιλοσοφίας του συστήματος παροχής ψυχιατρικής βοήθειας. Εικόνες εξαθλιωμένων και ξεχασμένων ασθενών ανήκουν στο παρελθόν. Ή μήπως όχι;
Το χειρότερο όλων είναι πως η Πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις παραμένουν προκλητικά αδιάφορες, αν όχι, επιτρέψτε μου, παντελώς άσχετες, με την πραγματικότητα της ιατρικής φροντίδας... Βέβαια, η ενασχόληση μου με τον συνδικαλισμό, μου έδωσε την πεποίθηση πως οι πολιτικοί ξέρουν και μπορούν πολλά περισσότερα... Όλα είναι ζήτημα οικονομικής προτεραιότητας....
Κλείνοντας, παραθέτω τρεις εμπεριστατωμένες απόψεις από το blog psi-action:
Υπάρχει ψυχιατρική χωρίς ψυχιατρείο; (συνέντευξη, από τη μηνιαία εφημερίδα: Πυξίδα της πόλης)
"Διότι η Λέρος δεν είναι τόπος, αλλά τρόπος να ασκεί κανείς την ψυχιατρική. Θέλει πολλή προσπάθεια για να αλλάξει το ψυχιατρικό παράδειγμα (εννοώ το επιστημονικό υπόδειγμα της ψυχιατρικής). Όμως αυτό είναι το διακύβευμα. Αυτό είναι η πραγματική ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Όχι τα κτήρια και οι υποδομές αλλά η νοοτροπία των ανθρώπων."
"Θεραπεία είναι να βάλεις τον άρρωστο σε ένα πλαίσιο όπου θα αναλάβει την κοινωνική και υπαρξιακή του ευθύνη. Να του πεις δηλαδή, άλλο αρρώστια και άλλο ευθύνη. Αυτό είναι θεραπεία. Αυτό λειτουργεί θεραπευτικά. Διότι είναι αλήθεια. Δεν είναι χαρακτηριστικό της αρρώστιας η ανευθυνότητα, η ανικανότητα. Αυτά είναι ψυχιατρικό και κοινωνικό στερεότυπο. Δεν είναι η αλήθεια."
"Τι λέτε αν στους πένητες, παρίες και αποκλεισμένους από την κοινωνία ψυχικά ασθενείς, δεν χορηγούσαμε τα φάρμακα των 500 € μέσω των ταμείων, αλλά τα χρήματα αυτά τα δίναμε σαν οικονομικό βοήθημα, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καλύτερο;"
Γιώργος Κοκκινάκος, ψυχίατρος και πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου ΚΟΙΣΠΕ Χανίων
και τρεις συγκλονιστικές μαρτυρίες....
psi-action
Η αρχή του τέλους της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στην Ελλάδα
"Από τις προσπάθειες που καταβάλαμε να προστατεύσουμε ή να περισώσουμε ότι απέμεινε από αυτά που δημιουργήσαμε βγαίνουμε χαμένοι, απογοητευμένοι και εξουθενωμένοι. Φαίνεται ότι είμαστε ανίσχυροι μπροστά στην παντοδυναμία του κοινωνικά αλληλέγγυου κράτους, των “σεμνών και ταπεινών” πολιτικών που κυβερνούν αυτή τη χώρα. Τίποτα άλλο δεν μας απέμεινε από το να γνωστοποιήσουμε την κατάσταση σε όσους συμπολίτες μας ενδιαφέρονται ακόμα για τις ανθρώπινες αξίες."
psi-action
Μια ιστορία ψυχιατρικής νοσηλείας
"Οι ψυχικά ασθενείς που δεν έχουν οικογένεια να τους στηρίξει είναι πραγματικά καταδικασμένοι να μη ζουν. Απλά μπαινοβγαίνουν στα κλιματιζόμενα ανακαινισμένα κλειστά τμήματα των δημόσιων ψυχιατρείων καταναλώνοντας πανάκριβα φάρμακα."
tvxs.gr Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν
Για όσους ενδιαφέρονται, διαβάστε ένα άρθρο που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια, δημοσιευμένο σε ιατρικό, φοιτητικό περιοδικό: Υγεία στο γύψο- Αλλαγή πορείας τώρα! ,όπου αναφέρομαι στα γενικότερα προβλήματα των νοσοκομείων, στις 3 βαθμίδες των ιατρικών υπηρεσιών και τι πρέπει να αλλάξει.
Η παιδική θνησιμότητα στο Μεξικό και οι 2 διαφορετικές μεθόδους προσέγγισης, νοσοκομειακής vs κοινοτικής ιατρικής, με την πλήρη αποτυχία της πρώτης, προέρχονται από το ακαδημαϊκό μάθημα του Πανεπιστημίου: "Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας" (κοινωνική ιατρική).
Δείτε ένα σχετικό άρθρο μου για τη διάρροια και πως αυτή θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με απλά μέτρα και πολύ λιγότερα χρήματα. Πόσα λεφτά χαμένα, πόσα παιδιά απροστάτευτα..
Πραγματικό έγκλημα, αν σκεφτούμε τα ποσά που δαπανήσαμε στον πρόσφατο ιό της γρίππης... Για να δούμε που πάνε τα λεφτά των πολιτών..
Το μοντέλο ιατρικών (αλλά και κοινωνικών) υπηρεσιών που στηρίζεται στα πρωτοβάθμια κέντρα είναι το πιο αποτελεσματικό και το πιο οικονομικό.
Όχι μόνο για την ψυχιατρική και την ψυχική νόσο αλλά για κάθε ιατρική ειδικότητ α.
2 comments:
Στο Μεξικό η ομάδα παρέμβασης στην κοινότητα βελτίωσε το πρόβλημα της διάρροιας των κατοίκων. Στην Ελλάδα, με τους δυσκοίλιους πολιτικούς, τι θα κάνουμε;
Έχει καταντήσει τραγική αυτή η ιστορία με την μεταρρύθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Είναι σαφές ότι οι κυβερνώντες δεν θέλουν να προχωρήσουν σε αυτή την αλλαγή, αν ήθελαν μπορούσαν να το κάνουν. Είκοσι χρόνια μας χρηματοδοτεί η ΕΕ γι' αυτό το σκοπό. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση και σίγουρα υπάρχουν συμφέροντα για τη διατήρηση των μεγάλων ιδρυμάτων.
Να συζητάμε αν χρειάζονται τα ιδρύματα στον αιώνα που ζούμε; Δεν χρειάζεται. Ας συζητήσουμε ποιούς και τι εξυπηρετούν.
Διαβάστε και αυτό: http://www.protothema.gr/world/article/?aid=81776
Δεν θα έπρεπε να χτυπάει ένα σήμα κινδύνου σε κάποια αυτιά;;;
Εδώ στην Ευρωπαική Ελλάδα μετράει κανένας τους θανάτους και τις κακοποιήσεις;
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ασθενείς δεν έχουν φωνή -πολλές φορές ούτε ψήφο- και οι πολίτες είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν ασχολούνται με τους ψυχικά πάσχοντες. Ποιος θα διεκδικήσει τα δικαιώματα τους; Δυστυχώς κανένας.
Εισαγγελική έρευνα για 238 θανάτους σε δέκα χρόνια
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού στη Βουλγαρία
"Σε ένα άσυλο στο Μέντβεν, στην περιοχή του Σλίβεν, στην ανατολική Βουλγαρία, πέντε παιδιά έμεναν δεμένα για 15 ώρες ημερησίως επί μήνες, από το Δεκέμβριο του 2009 έως το Μάρτιο του 2010. Μάλιστα, ένα από τα παιδιά αυτά ήταν δεμένο επί 15 ώρες την ημέρα για ένα διάστημα 95 ημερών..."
Που ζούμε.. και πόσα ακόμα δεν ξέρουμε..
Όταν όμως μιλάμε για όλα αυτά, μου λένε "δε μπορώ, σταμάτα... στεναχωριέμαι"
Όχι, να μη στεναχωριέσαι, να κινητοποιείσαι..
Η πραγματικότητα που δημιουργούμε, πολιτική-κοινωνική-οικονομική, η κάθε πραγματικότητα που μας περιβάλει, πιστεύω είναι περισσότερο αποτέλεσμα σύγκρουσης και λιγότερο σύνθεσης.
Δηλαδή, εισπράττουμε αυτό που οι περισσότεροι επιλέγουν, είτε από άγνοια, είτε από αμάθεια, είτε από συμφέρον ή καλή πρόθεση..
Κι όλα μαζί, συγκρουσιακά, μας δίνουν τη σύγχρονη κοινωνία, όπου πάντα η ισχύς των πολλών επιβαλλόταν στην ισχύ των μειοψηφιών.
Κάθε νέα ιδέα, κάθε άλλη αντιμετώπιση, όπως είναι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, πρέπει να χαίρει της ευρύτερης αποδοχής.
Αλλιώς, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Γι αυτό πρέπει να κοινωνούμε τα παραπάνω περιστατικά.
Πρέπει ο κόσμος να ξέρει την αλήθεια κι ας διαλέξει.
Όχι, οι ασθενείς του ασύλου δεν έχουν φωνή, δεν έχουν ψήφο..
Είναι κι αυτοί άνθρωποι και πολίτες...ή παιδιά..
Άρα έχουν δικαιώματα ίσα με τα δικά μας, των υπόλοιπων "υγειών" πολιτών.
Ένα χαρτί όμως δε λέει κάτι, κι ας φέρει τη σφραγίδα του συντάγματος ή των ηνωμένων εθνών.
Γιατί η κοινωνία επιλέγει να σωπαίνει, επιλέγει να αδιαφορεί.
Ευχαριστώ, καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου