Η ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος

Από τη μαζική, στείρα και βαρετή γνώση των σημερινών σχολείων στην εξατομικευμένη καλλιέργεια, δημιουργικότητα και καινοτομία του μέλλοντος!

Το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα, η κρίση της αξιοποίησης των ανθρώπινων πόρων, τα πολλά, χαμένα ταλέντα και οι αυριανοί εργαζόμενοι, χωρίς πάθος και ενέργεια, να αγνοούν τα παιδικά τους όνειρα και τις έμφυτες ικανότητες τους..

"Η δημιουργικότητα είναι σήμερα τόσο σημαντική για την εκπαίδευση, όσο και ο αλφαβητισμός".
Η καινοτομία είναι "η διαδικασία του να διαθέτεις πρωτότυπες ιδέες, που έχουν αξία."
H παραγωγικότητα "εξαρτάται από το πάθος και από το τι συναρπάζει το πνεύμα μσς."

Μα γιατί να επιμένουμε σε ένα σύστημα εκπαίδευσης που σκλαβώνει τα παιδιά και αγνοεί τις δυνατότητες τους... Γιατί;

"Οι ανθρώπινες κοινωνίες, εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων και όχι από μια και μόνο ικανότητα (όπως για παράδειγμα, την μαθηματική σκέψη)", τονίζει ο Sir Ken Robinson
Σε δύο καυστικές και συγχρόνως διασκεδαστικές ομιλίες του, ξετυλίγει το όραμα του για μια ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

"Η μεταρρύθμιση δεν είναι αρκετή, γιατί απλώς βελτιώνει το υπάρχων αποτυχημένο μοντέλο.."
"Δεν πρόκειται για εξέλιξη, αλλά για μια επανάσταση στην εκπαίδευση", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

"Η ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα παιδί θα αναπτυχθεί. Πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης και να μεταβούμε από το σημερινό βιομηχανικό μοντέλο, που βασίζεται στη γραμμικότητα, στον κομφορμισμό και στην μαζικότητα, σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας.

Χρειάζεται ένα κίνημα στην εκπαίδευση, ώστε οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους ξεχωριστές λύσεις, μέσα από ένα δικό τους, εξατομικευμένο, προσωπικό πρόγραμμα σπουδών!

Πολύ εύστοχα, εντοπίζει το πρόβλημα: στη βιομηχανική- 'fast food'  εκπαίδευση και στην παρατεταμένη διαδικασία εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Υπάρχουν ιδέες στην εκπαίδευση που μας σκλαβώνουν:
Παντού, σε κάθε σύστημα, σε κάθε χώρα, σε κάθε σχολείο υπάρχει η ίδια ιεραρχία: Στην κορυφή τα μαθηματικά και οι γλώσσες, μετά οι ανθρωπιστικές επιστήμες και στο τέλος οι τέχνες.

Υπάρχει ιεραρχία και στις τέχνες: πάντα και παντού, στην κορυφή βρίσκονται η μουσική και τα εικαστικά, και στο τέλος ο χορός και το θέατρο(!!)

Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή και η διαδικασία εισαγωγής αρχίζει από τα νήπια.. Διαβάζεις σκληρά, αριστεύεις, πηγαίνεις πανεπιστήμιο, βρίσκεις δουλειά. (το πρόβλημα της γραμμικότητας..)

Τα πτυχία πλέον δεν αξίζουν τίποτα.. Υπάρχει μια διαδικασία ακαδημαϊκού πληθωρισμού και ο όλος σκοπός της δημόσιας εκπαίδευσης είναι η παραγωγή καθηγητών πανεπιστημίου..

Η όλη ιδέα της αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος βασίζεται στην παρακάτω απλή σκέψη:

"Αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δε θα σκεφθείς ποτέ κάτι πρωτότυπο!"

Τελικά, ως κοινωνία, με το σύγχρονο μοντέλο εκπαίδευσης και με τον τρόπο ανατροφής των παιδιών σεβόμαστε την προσωπικότητα τους, τα όνειρα και τις ετερόκλητες ικανότητες τους;

"Μα εγώ, που είμαι φτωχός,
έχω μόνο τα όνειρα μου.
Τα όνειρα μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά,
γιατί πατάς πάνω στα όνειρα μου.." (Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς)

"Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρα τους κάτω από τα πόδια μας.
Κι εμείς, πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφρά γίνεται...." (Sir Ken Robinson)

Απολαύστε τον:

Το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα (2006)



Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση! (2010)



Και από μια πρόσφατη ομιλία του, αλλάζοντας το εκπαιδευτικό πρότυπο, από την rsa animate:



Photo Credit: By Lawrence Whittemore, on flickr