Τι πετύχαμε και τι μπορούμε να πετύχουμε, εμείς οι αγανακτισμένοι

Σε ένα κόσμο όμως που την εξουσία ελέγχουν οι εταιρίες και το χρήμα διακινούν οι τράπεζες... 

Σε ένα κόσμο που τα κράτη, χωρίς ίδιους πόρους, βαθιά χρεωμένα, παίρνουν τον ρόλο της εκτόνωσης των λαϊκών μαζών...

Σε ένα περιβάλλον με άλλα λόγια, ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, 

το να υπερασπιστείς ΜΟΝΟ τη μη αναθεώρηση ενός άρθρου, είναι  μεγάλη βλακεία...

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο, Είμαι και εγώ αγανακτισμένος..

όπου αναφέρθηκα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το νόμο-πλαίσιο και τη μη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, συγκρίνοντας την εμπειρία του χθες, με τις προκλήσεις των σημερινών καιρών, έχω την ανάγκη να εξηγήσω τι πετύχαμε τότε και τι μπορούμε να πετύχουμε, σήμερα, ως αγανακτισμένοι.

Τότε,

το κυρίαρχο αίτημα, ήταν η μη αναθεώρηση του άρθρου 16.

Παλέψαμε για τον δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τα καταφέραμε. Αυτό το αίτημα, συσπείρωσε πλήθος φοιτητών, ανεξαρτήτου κομματικής ταυτότητας και ιδεολογίας. Αποτέλεσμα, η ριζοσπαστικοποίηση μικρής μερίδας φοιτητών. Έγιναν συνελεύσεις σε σχολές, που ποτέ δεν είχαν ξαναγίνει τα τελευταία δέκα χρόνια! Άπειρες συζητήσεις, πορείες, ψηφίσματα που ξέφευγαν από το αρχικό αίτημα μας.

Εντούτοις, θα ήμουν αφελής αν  έλεγα πως τα παραπάνω αποτέλεσαν μια τεράστια νίκη του φοιτητικού κινήματος και άλλες βαρύγδουπες δηλώσεις ή σκέψεις αυτο-ικανοποίησης. Η πραγματικότητα είναι πως τα κόμματα (και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με την αποχώρηση του από την αναθεώρηση του συντάγματος), αναγκάστηκαν σε αναδίπλωση.

Θα επανέλθουν στην πώληση των πανεπιστημίων, μελλοντικά.. Δεν τους πείσαμε, πως θα μπορούσαμε άλλωστε... Ούτε τους αλλάξαμε.

Ακόμα, στις επόμενες εκλογές, οι συσχετισμοί δυνάμεων εντός πανεπιστημίων δεν άλλαξαν δραματικά. Πρώτη η ΔΑΠ, δεύτερη η ΠΑΣΠ, με διαφορά.

Το πως ωφεληθήκαμε, έχει να κάνει με το πως βλέπει κανείς τα πράγματα. Για μένα, η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση διασφαλίστηκε και ένα μέρους του κόσμου ριζοσπαστικοποιήθηκε. Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Για κάποιον άλλο, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα.

Δε μπορώ να μεταφέρω, επακριβώς, το κλίμα της εποχής, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν. Ήταν μια παραζάλη, ένα πρωτόγνωρο αίσθημα. Κι όπως έχω γράψει και παλιότερα:

"Έχοντας ζήσει τις καταλήψεις των πανεπιστημίων επί Γιαννάκου, τότε που κάθε μέρα το Πανεπιστήμιο έσφυζε από εκδηλώσεις, πάρτι, συζητήσεις, τότε που οικιοποιηθήκαμε τον χώρο του, τότε που για πρώτη και μόνη φορά δε θέλαμε να το κάψουμε, κατάλαβα πως μια αλλαγή, μια μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας γεννήθηκε μέσα μας.
Σαν να ξαναγεννήθηκα!

Συναισθήματα μαζικότητας, αδελφοποίησης κι αφύπνισης. Από ανθρώπους που ποτέ δεν το περίμενες. Κάθε άλλη, αντίθετη στους αγώνες μας, άποψη, φάνταζε εντελώς γελοία και βλακώδης…

(Από τον Δεκέμβρη έχω έντονες αναμνήσεις αλλά όχι τα παραπάνω συναισθήματα, μάλλον γιατί το Πανεπιστήμιο ήταν κλειστό, “άδειο”, ενώ οι δρόμοι μύριζαν ξύλο
και δακρυγόνο)."

Αδυνατώ να το περιγράψω με λόγια..

Πιστέψτε με, είδα ανθρώπους, έστω λίγους.., που δεν ήξεραν τι σημαίνει δημόσια παιδεία και υγεία, που ψήφιζαν ότι τους έλεγαν οι γονείς τους, που δεν έβλεπαν ειδήσεις παρά μόνο μεσημεριανές εκπομπές, να γίνονται μπροστάρηδες στις πορείες και στις συζητήσεις. Κάποιοι εξ αυτών, άλλαξαν ρώτα, άλλοι έγιναν αναρχικοί, άλλοι οργανώθηκαν στην Αριστερά και κάποιοι, ναι, ξαναγύρισαν στα σπίτια τους..

Αυτό που φωνάζουν οι παλιοί, στο "δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις", είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Η αλλαγή του τρόπου ζωής και η αντίληψη ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε, για μένα, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νίκη μας. Έστω και αν συνέβη στη μειοψηφία, έστω και αν τίποτα, φαινομενικά δεν άλλαξε.

Με συγχωρείτε αν τα παραπάνω λόγια είναι υποκειμενικά ή κρύβουν ένα βαθμό αυτο-ικανοποίησης (για κάτι που για πολλούς δεν είναι αρκετό, αφού θα πουν, "τίποτα δεν άλλαξε"). Αυτά έζησα, αυτά καταθέτω....

Η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, πάντως προχώρησε και προχωρά από την πίσω πόρτα και χωρίς την αναθεώρηση του άρθρου 16. Ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια κτλ. Εκεί ναι, αποτύχαμε. Αφού το αίτημα για δημόσια παιδεία- υγεία, ενός μίνιμουμ επιπέδου απαιτεί πολλά χρήματα...

Σε ένα κόσμο όμως που την εξουσία ελέγχουν οι εταιρίες και το χρήμα διακινούν οι τράπεζες... 

Σε ένα κόσμο που τα κράτη, χωρίς ίδιους πόρους και βαθιά χρεωμένα, παίρνουν τον ρόλο της εκτόνωσης των λαϊκών μαζών... 

Σε ένα περιβάλλον με άλλα λόγια, ψευδεπίγραφης δημοκρατίας,

το να υπερασπιστείς ΜΟΝΟ τη μη αναθεώρηση ενός άρθρου, είναι βλακεία...

Ελπίζω, το ίδιο λάθος να μην κάνουν και οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος... Ωστόσο, όπως έγραψα και παραπάνω, η ριζοσπαστικοποίηση μιας μερίδας κόσμου είναι αναπόφευκτη και αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλο κέρδος και μακάρι να καταλήξει σε κάτι ουσιαστικότερο και σημαντικότερο..

Σήμερα,

η αγανάκτηση δε φτάνει και δε θα είναι ποτέ αρκετή..

Το κυρίαρχο αίτημα είναι ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ.

Ωστόσο, αν δε συγκεκριμενοποιηθεί, δε θα φέρει καμία ουσιαστική αλλαγή.

Με γνώμονα τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μας:

1. Δεν είναι κρίση αξιών, είναι κρίση θεσμών...

Δεν έχουμε να κάνουμε με κλέφτες πολιτικούς ή μοχθηρούς κερδοσκόπους. Δεν είναι δηλαδή ζήτημα ηθικής... Οι κερδοσκόποι είναι ένας συγκεχυμένος όρος μαζικής κατανάλωσης. Οι κερδοσκόποι είναι επενδυτές υψηλού ρίσκου και όχι κακοί άνθρωποι... Οι πολτικοί είναι δέσμιοι του σημερινού συστήματος, υπεύθυνοι να τετραγωνίζουν τον κύκλο.. χρησιμοποιώντας οικονομικά και νομικά εργαλεία που τους ευνουχίζουν. Δεν είναι κλέφτες ή παλιάνθρωποι...

Στους παραπάνω θα βρεις και τα λαμόγια, θα βρεις και τους διεφθαρμένους, θα βρεις και τους κερδοσκόπους τύπου Goldman Sachs που έδρασαν και δρουν στο παρασκήνιο με μίζες, βαλίτσες και παραθυράκια.

Αλλά ας μην αυταπατάστε, η συντριπτική πλειοψηφία του χρέους γεννήθηκε από τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά εργαλεία του κόσμου, της Ευρώπης και της χώρας μας.

Όταν δε μπορείς να φορολογήσεις τις επιχειρήσεις, γιατί θα μεταναστεύσουν, χωρίς κόστος, σε γειτονικές χώρες, όταν θεωρείς πως η ιδιωτικοποίηση των πάντων συμφέρει την οικονομία, όταν επιλέγεις ένα σκληρό και μη ανταγωνιστικό ευρώ, όταν η παγκόσμια οικονομία είναι κατά 60% χρηματοπιστωτική (δηλαδή φούσκα..) και 40% παραγωγική, όταν οι τράπεζες δανείζουν με τόκο, άρα δημιουργούν χρέος και χρήμα από το μηδέν, ε τότε, φτάνεις σε κρίσεις και υφέσεις σαν τη σημερινή.

Οι υπάρχουσες δομές, με προμετωπίδα το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η αιτία της κρίσης και όχι η ηθική των ανθρώπων και η υποτιθέμενη ροπή τους στην κλεψιά και το χρήμα.

Στον μεσαίωνα υπήρχε η θρησκεία και ο βασιλιάς, σήμερα υπάρχει η Τράπεζα και η Εταιρία...

2. Οι πολιτικοί δεν είναι ένοχοι γιατί τα "φάγανε", οι πολιτικοί είναι ένοχοι γιατί  στηρίζουν τις τράπεζες και όχι τους Πολίτες.  

Δεν είναι ένοχοι γιατί προσπάθησαν να λύσουν την κρίση αλλά ένοχοι γιατί για την επίλυση της κρίσης, χρησιμοποίησαν τα ίδια εργαλεία και τους ίδιους θεσμούς που γεννούν τις κρίσεις....

Η συγκεκριμένη πολιτική και οι ορισμένοι πολιτικοί που υποστήριξαν αυτή την πολιτική, είναι ένοχοι και καταδικαστέοι..

3. Δεν είναι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία η μόνη Δημοκρατία.. 

Υπάρχει και η Λαϊκή Δημοκρατία (όχι όμως όπως την γνωρίσαμε στον υπαρκτό σοσιαλισμό, με ένα κόμμα εξουσία).

Στον σημερινό κόσμο, ο Θεσμός του Πολίτη και της Λαϊκής Συνέλευσης ή ο Θεσμός της Γειτονιάς χωρίς αντιπροσώπευση, δεν έχει κανένα ρόλο..

Το πως θα αποκτήσει ρόλο είναι το ζητούμενο. Το πως θα αλλάξει η αντιπροσώπευση και η διαδικασία εκλογής είναι το ζητούμενο.

4. Δεν είναι η Εταιρεία το πρόβλημα, αλλά η "περιορισμένης ευθύνης", κατοχυρωμένη και νόμιμη λειτουργία της.

Δεν είναι η Εταιρεία το πρόβλημα, αλλά η λογική του κέρδους και της ατομικής ιδιοκτησίας που τη διέπει.

Η Εταιρεία γίνεται πρόβλημα γιατί ακολουθεί τους παραπάνω κανόνες και υπακούει μόνο σ' αυτούς με την ανοχή της Πολιτείας, των Πολιτικών και των Πολιτών της.

4. Δεν είναι το έλλειμμα πρόβλημα, ούτε και δείκτης ανάπτυξης μιας χώρας. Δεν είναι η ανάπτυξη το ζητούμενο. Πρόβλημα είναι η Ανεργία και η Φτώχεια. Ζητούμενο η παγκόσμια εξάλειψη τους.

Γι' αυτά και άλλα πολλά, όταν ακούτε για ανάπτυξη, όταν ακούτε για επαναδιαπραγμάτευση, όταν σας πουν για αλλαγές και πλούτο, μην τους ακούσετε, "θα σας πουλήσουν..".

Κι εγώ να ήμουν κυβέρνηση, εσύ, ακόμα και το ΚΚΕ, δε θα πετυχαίναμε τίποτα περισσότερο, αν δεν αλλάζαμε τους θεσμούς και τα πολιτικο-οικονομικά εργαλεία που μας έφεραν εδώ. Μόνο που αυτοί οι θεσμοί, δηλαδή το τραπεζικό σύστημα, η εταιρική λειτουργία και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι θεσμοί-ιερατεία του καπιταλιστικού συστήματος, βρίσκονταν και βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Photo Credit: "Empire State Pigeon", by ZeroOne, on Flickr