Είμαι και εγώ αγανακτισμένος..

Έχοντας ζήσει τις καταλήψεις των πανεπιστημίων επί Γιαννάκου, τότε που κάθε μέρα το Πανεπιστήμιο έσφυζε από εκδηλώσεις, πάρτι, συζητήσεις, τότε που οικιοποιηθήκαμε τον χώρο του, τότε που για πρώτη και μόνη φορά δε θέλαμε να το κάψουμε, κατάλαβα πως μια αλλαγή, μια μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας γεννήθηκε μέσα μας. 

Σαν να ξαναγεννήθηκα!

Από ένα επίκαιρο σχόλιο μου στο άρθρο: ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ,  στο blog PeopleinAction.

Ναι, δηλώνω και σήμερα αγανακτισμένος! Ευελπιστώ πως μέσα από το νέο τρόπο αντίδρασης, με τις καταλήψεις των πλατειών, οι άνθρωποι, θα αλλάξουν και θα δουν, έστω για λίγο, "ποιο το νυν και ποιο το αιέν του κόσμου"..

Η πολιτική διάσταση που πρέπει να πάρει ο αγώνας μας δεν είναι άλλη από αυτή που περιγράφει ο José Luis Sampedro, Ισπανός συγγραφέας, ανθρωπιστής και οικονομολόγος, στο παρακάτω βίντεο:

Ολόκληρο το σχόλιο μου:

Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο..

Δεν τους αντέχω άλλο και δε μας αντέχω άλλο…

Γιατί τα δεχόμαστε όλα αυτά. Γιατί δεν αντιδρούμε.

Αν φορολογούσαν τις επιχειρήσεις με 40% αντί για 20%, όπως γίνεται και αλλού (Σουηδία) κι όπως γινόταν πριν χρόνια στην Ελλάδα, θα παίρναμε αμέσως τα 5δις που απαιτούν και δε θα χρειαζόταν καμιά μείωση μισθών….

Αλλά αν το κάνουν, είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να μάς ξαναδανείσουν, γιατί θα βγουν όλοι οι ξένοι διεθνείς οίκοι (δηλαδή οι ομοιδεάτες τους) και θα στηρίξουν τις επιχειρήσεις. Μεταξύ κατεργαρέων…

Αλλά για τους εργαζόμενους κόψε και ξανακόψε. Αν αυτό δεν το βλέπουμε είμαστε τυφλοί και ανόητοι…

Τέρμα τα ψέμματα… Εδώ και τώρα επανάσταση!

Ξέρω πως όταν περάσει η μπόρα, πάλι θα γυρίσουμε στο χθες, έστω και με άλλο καθεστώς(δες ΕΣΣΔ). Γιατί τα ίδια μυαλά κουβαλάμε και δεν αλλάζουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Κι όμως, έχοντας ζήσει τις καταλήψεις των πανεπιστημίων επί Γιαννάκου, τότε που κάθε μέρα το Πανεπιστήμιο έσφυζε από εκδηλώσεις, πάρτι, συζητήσεις, τότε που οικιοποιηθήκαμε τον χώρο του, τότε που για πρώτη και μόνη φορά δε θέλαμε να το κάψουμε, κατάλαβα πως μια αλλαγή, μια

μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας γεννήθηκε μέσα μας. Σαν να ξαναγεννήθηκα!

Συναισθήματα μαζικότητας, αδελφοποίησης κι αφύπνισης. Από ανθρώπους που ποτέ δεν το περίμενες. Κάθε άλλη, αντίθετη στους αγώνες μας, άποψη, φάνταζε εντελώς γελοία και βλακώδης…

Έτσι και σήμερα. Απαιτείται να αντιδράσουμε και η αλλαγή νοοτροπίας και συστήματος θα έρθει! Από μας εξαρτάται! Εμπρός λοιπόν, τι περιμένουμε….

(Από τον Δεκέμβρη έχω έντονες αναμνήσεις αλλά όχι τα παραπάνω συναισθήματα, μάλλον γιατί το Πανεπιστήμιο ήταν κλειστό, “άδειο”, ενώ οι δρόμοι μύριζαν ξύλο

και δακρυγόνο).

Photo Credit: "spanish revolution", by spain'sdifferent, on Flickr