Καταναλωτική συνείδηση και πατριωτισμός

Όλοι αγαπάμε κάποιες λέξεις.
Άλλος τον "πατριωτισμό, την πατρίδα, την ελληνικότητα". Κι άλλος την "αλληλεγγύη, τους αδύναμους, τα λαϊκά δικαιώματα".
Επίσης, όλοι έχουμε λέξεις ταμπού, για παράδειγμα, "λαθρομετανάστης, ιντυμίντια".
Ενδιαφέρον..!

Νομίζω στην πράξη, και περισσότερο σε μια εταιρία ή κυβέρνηση, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχουν νόημα. Τα βλέπουν όλα τεχνοκρατικά. Εστιάζουν στο κέρδος, οικονομικό κατά βάση, και μόνο...

2 παρατηρήσεις.
1) Η καταναλωτική συνείδηση, που υπάρχει εντονότερη στα άλλα δυτικά κράτη, δεν έχει "πατριωτικά" στοιχεία. Ο μόνος σκοπός της είναι (ή θα έπρεπε να είναι) το κέρδος του καταναλωτή και μόνο, ως αντίβαρο στο κέρδος των αγορών...
Δηλαδή να αγοράζεις όσο το δυνατόν ποιοτικότερα και φθηνότερα, χωρίς να νοιάζεσαι για το κέρδος της ντόπιας ή ξένης επιχείρησης.
Είναι ένα είδος εθελοντισμού.

Φυσικά, στην Ελλάδα, έχουμε μάθει να είμαστε άτομα και όχι σύνολα. Έχουμε μάθει να διεκδικούμε με "αντιπροσώπους" και κόμματα...

2)Μιλάμε για "καταναλωτικό πατριωτισμό..."
Να αγοράζουμε όλοι ελληνικά προϊόντα, στηρίζοντας, μ' αυτό τον τρόπο, τις ελληνικές επιχειρήσεις και έμμεσα τους Έλληνες εργαζόμενους και το κράτος.
Βλέπουμε τη μία πλευρά, το εγχώριο, ιδιωτικό, επιχειρηματικό συμφέρον. Την άλλη πλευρά, το ατομικό, κοινωνικό, καταναλωτικό συμφέρον τη βλέπει κανείς;

Σαφώς και τα δύο είναι αλληλένδετα. Όταν διαθέτεις, ταυτόχρονα, εγχώρια παραγωγή και μεγάλη αγοραστική δύναμη, θα έχεις και ανάπτυξη, μισθούς, εργασία, θα έχεις ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και λιγότερα χρέη, δημόσια-εξωτερικά. Όταν ένα από τα δύο χωλαίνει ή παρασιτεί σε βάρος του άλλου, τότε κανείς δεν είναι ευχαριστημένος.
Κι εδώ έρχεται (ή θα έπρεπε να έρχεται) η κρατική-πολιτική παρέμβαση να ισοσκελίσει τα δύο εντελώς αντίθετα συμφέροντα, το επιχειρηματικό με το ατομικό-κοινωνικό.

Μιλούν για "καταναλωτικό πατριωτισμό"...
Το αντιστρέφω:
Για επιχειρηματικό πατριωτισμό, εκεί που βρίσκονται και τα πολλά λεφτά..., θα μιλήσει κανείς;