Ένα ξεχασμένο χειρόγραφο

Ποιος είμαι και που πάω...

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το καλοκαίρι.
Θυμάσαι;
Τελείωσα τις πανελλαδικές, ήξερα πώς είχα περάσει...

Τι παράξενο καλοκαίρι!
Έμενα για πρώτη φορά άεργος μετά από 2 χρόνια σκληρής μα συνάμα πολύ γλυκιάς ζωής.
Ήταν ένα μετέωρο, άγνωστο, δειλό βήμα προς την ενηλικίωση.
Πολλές προκλήσεις, πολλά όνειρα κυνηγούσαν τις σκέψεις μου.
Όλα τα έντυνε ένα πέπλο μυστηρίου, μια ατέρμονη αίσθηση αναμονής...

 

Δεν ήμουν παιδί να τρέχω σε αλάνες. Δεν ήμουν άντρας να ξέρω τι θέλω.

Ήμουν έφηβος, ανώριμος, με μύριους πόθους για μεγάλους έρωτες και δυνατές συγκινήσεις.

Όλα άρχισαν να παίρνουν ένα πρωτόγνωρο χρώμα, με την αθωότητα μας να ξεφτίζει.

Ο χρόνος δεν ξέχασε να σταματήσει. Σε ένα δωμάτιο βρέθηκα με υγρούς τοίχους.

Αναπάντεχα, σεριανούσα στους δρόμους μιας άγνωστης πόλης με ένα τσιγάρο λάφυρο στα χείλη.

Ψηλαφούσα τα μυστικά της, ακολουθούσα τυφλά τα μονοπάτια της. Δίχως πυξίδα και προορισμό.

Η καρδιά μου έσταζε πόνο. Παντού περαστικοί, όλα προσωρινά και αναίτια.

Καταφύγιο έβρισκα στις σκέψεις μου που δεν άργησα να προδώσω..

Ήταν γραφτό μου, τώρα το ξέρω!

Όλα τα σκόρπισε ο αγέρας της λήθης, για να μην ακούσω ποτέ ξανά την αλήθεια.

Κι έτσι, μες το σκοτάδι πορεύτηκα, ανήμπορος, φοβισμένος, μόνος.

Από μια τραυματική συγκατοίκηση ξέφυγα για να συμβιώσω με τη μοναξιά μου.

Μια ρηχή γνωριμία άφησα για ένα ψέμα.

Μια κοπέλα πλήγωσα για να μην πονώ.

Τη σχολή χλεύασα για να με εγκαταλείψει εκείνη όταν τη χρειάστηκα.

Μια μεγάλη θαρραλέα Ιδέα σκότωσα κι από τότε δεν ήμουν ΕΓΩ.

Επιλογές άστοχες, κίνητρα χωρίς νόημα και η πνοή σβησμένη.

 

Ας είναι!
Λάθος απόφαση από ένα χαλασμένο μηχάνημα που κάποτε θαύμασα.
Κι όταν επέστρεψα για να σωθώ, δεν άξιζε και πολλά...
Γιατί ό,τι κάνεις, δε σε ξεχνά ποτέ...