Σε ποια μονοπάτια βαδίζουμε?
Ποια η μορφή της κοινωνίας μας στον 21ο αιώνα?
Εμείς οι ίδιοι τι επιλέγουμε?
Μια νέα κοινωνία, μια βελτιωμένη μορφή της σημερινής ή την στασιμότητα?
Οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων είναι πολλές, διαφορετικές και σχετιζόμενες με τις προσωπικές ιδεολογίες του καθενός, με τον τρόπο αντίληψης της ανθρώπινης φύσης. Γενικά, ένα σύνολο ιδεών (θεωρητικό μέρος) με ένα σύνολο ενεργειών (πρακτικό μέρος) αποτελούν την πολιτική μας στάση.
Αρχικά πρέπει να τονιστεί πως όσο υπάρχει άνθρωπος, θα υπάρχει και κοινωνία. Όσο υπάρχει κοινωνία, θα υπάρχουν συστήματα δομών και εξουσίας. Συνεπώς, πάντα θα υπάρχει πολιτική. Το ζητούμενο είναι ποιούς εξυπηρετεί, ποια κοινωνικά ρεύματα δημιουργεί και στηρίζει.
Έπειτα, η πολιτική πάντα εκπορεύεται από μια κοσμοθεωρία, από μια προσωπική αντίληψη του κόσμου, των δομών και της εξέλιξης του. Ανέκαθεν οι ιδεολογίες βασίζονταν σε ατομικές επιδιώξεις, συλλογικά αιτήματα, ακόμα και ουτοπικά όνειρα. Με μία διαφορά: πολιτική δεν σημαίνει μόνο διαχείριση. Όπως και δεν σημαίνει απλή ερμηνεία, στείρα περιγραφή του κόσμου. Σημαίνει προσπάθεια αλλαγής του! Κι εδώ έρχεται αναπόφευκτα η σύγκριση του παλιού με το καινούριο, του προοδευτικού με το συντηρητικό, της Αριστεράς με τη Δεξιά.
Έτσι προχωρά ο κόσμος μας. Από τον άνθρωπο των σπηλαίων (αναρχική κοινωνία), στον άνθρωπο της αρχαιότητας (δουλοκτητική κοινωνία), από εκεί στον άνθρωπο του Μεσαίωνα (φεουδαρχική κοινωνία), εν συνεχεία, στον άνθρωπο των νεότερων χρόνων (καπιταλιστική κοινωνία) και τέλος, στον σημερινό άνθρωπο.
Θεωρώ την εποχή μας ένα μεταβατικό στάδιο προσαρμογής στα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχουν κινήματα, γιατί δεν υπάρχουν όνειρα, γιατί υποταχθήκαμε στους νόμους της αγοράς. Πολλοί κατηγορούν τους νέους. Εμείς, όμως, φωνάζουμε παρόν. Δεν υιοθετούμε όνειρα περασμένων γενιών, δεν αγωνιζόμαστε με όνειρα του χθες, αλλά υπηρετούμε τους δικούς μας στόχους για μια κοινωνία πιο ελεύθερη, δημοκρατική, με σεβασμό στον Άνθρωπο. Όσο το δόγμα Μπους θα κυριαρχεί, όσο ο κόσμος θα χωρίζεται σε ζώνες καλού-κακού, όσο οι συντηρητικές πολιτικές θα ενισχύονται στην Ευρώπη, τόσο εμείς θα προβάλουμε τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς για ισότητα, ίσα δικαιώματα, ισονομία, ανθρωποκεντρική κοινωνία.
Αριστερά-Δεξιά, επανατοποθετούνται σε νέα βάση, συγκρούονται. Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές? Αναμφισβήτητα. Όπως έλεγε κάποιος βετεράνος της πολιτικής: "Δεν ξέρω πια τι σημαίνει Αριστερά και Δεξιά, αλλά ξέρω πως όποιος υποστηρίζει πως αυτά ξεπεράστηκαν, αυτός είναι Δεξιός". Η διαφορετικότητα στις αντιλήψεις για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, εξακολουθούν να συγκροτούν τον βασικό άξονα Δεξιάς-Αριστεράς.
Ποια η μορφή της κοινωνίας μας στον 21ο αιώνα?
Εμείς οι ίδιοι τι επιλέγουμε?
Μια νέα κοινωνία, μια βελτιωμένη μορφή της σημερινής ή την στασιμότητα?
Οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων είναι πολλές, διαφορετικές και σχετιζόμενες με τις προσωπικές ιδεολογίες του καθενός, με τον τρόπο αντίληψης της ανθρώπινης φύσης. Γενικά, ένα σύνολο ιδεών (θεωρητικό μέρος) με ένα σύνολο ενεργειών (πρακτικό μέρος) αποτελούν την πολιτική μας στάση.
Αρχικά πρέπει να τονιστεί πως όσο υπάρχει άνθρωπος, θα υπάρχει και κοινωνία. Όσο υπάρχει κοινωνία, θα υπάρχουν συστήματα δομών και εξουσίας. Συνεπώς, πάντα θα υπάρχει πολιτική. Το ζητούμενο είναι ποιούς εξυπηρετεί, ποια κοινωνικά ρεύματα δημιουργεί και στηρίζει.
Έπειτα, η πολιτική πάντα εκπορεύεται από μια κοσμοθεωρία, από μια προσωπική αντίληψη του κόσμου, των δομών και της εξέλιξης του. Ανέκαθεν οι ιδεολογίες βασίζονταν σε ατομικές επιδιώξεις, συλλογικά αιτήματα, ακόμα και ουτοπικά όνειρα. Με μία διαφορά: πολιτική δεν σημαίνει μόνο διαχείριση. Όπως και δεν σημαίνει απλή ερμηνεία, στείρα περιγραφή του κόσμου. Σημαίνει προσπάθεια αλλαγής του! Κι εδώ έρχεται αναπόφευκτα η σύγκριση του παλιού με το καινούριο, του προοδευτικού με το συντηρητικό, της Αριστεράς με τη Δεξιά.
Έτσι προχωρά ο κόσμος μας. Από τον άνθρωπο των σπηλαίων (αναρχική κοινωνία), στον άνθρωπο της αρχαιότητας (δουλοκτητική κοινωνία), από εκεί στον άνθρωπο του Μεσαίωνα (φεουδαρχική κοινωνία), εν συνεχεία, στον άνθρωπο των νεότερων χρόνων (καπιταλιστική κοινωνία) και τέλος, στον σημερινό άνθρωπο.
Θεωρώ την εποχή μας ένα μεταβατικό στάδιο προσαρμογής στα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχουν κινήματα, γιατί δεν υπάρχουν όνειρα, γιατί υποταχθήκαμε στους νόμους της αγοράς. Πολλοί κατηγορούν τους νέους. Εμείς, όμως, φωνάζουμε παρόν. Δεν υιοθετούμε όνειρα περασμένων γενιών, δεν αγωνιζόμαστε με όνειρα του χθες, αλλά υπηρετούμε τους δικούς μας στόχους για μια κοινωνία πιο ελεύθερη, δημοκρατική, με σεβασμό στον Άνθρωπο. Όσο το δόγμα Μπους θα κυριαρχεί, όσο ο κόσμος θα χωρίζεται σε ζώνες καλού-κακού, όσο οι συντηρητικές πολιτικές θα ενισχύονται στην Ευρώπη, τόσο εμείς θα προβάλουμε τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς για ισότητα, ίσα δικαιώματα, ισονομία, ανθρωποκεντρική κοινωνία.
Αριστερά-Δεξιά, επανατοποθετούνται σε νέα βάση, συγκρούονται. Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές? Αναμφισβήτητα. Όπως έλεγε κάποιος βετεράνος της πολιτικής: "Δεν ξέρω πια τι σημαίνει Αριστερά και Δεξιά, αλλά ξέρω πως όποιος υποστηρίζει πως αυτά ξεπεράστηκαν, αυτός είναι Δεξιός". Η διαφορετικότητα στις αντιλήψεις για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, εξακολουθούν να συγκροτούν τον βασικό άξονα Δεξιάς-Αριστεράς.
- Αν η αγορά συγγραμάτων είναι μια Δεξιά αντίληψη, το ένα και μόνο δωρεάν βασικό βιβλίο δεν είναι κατ' ανάγκην Αριστερή.
- Αν η καθηγητική αυθαιρεσία είναι μια Δεξιά αντίληψη, η αποχή από τα όργανα συνδιοίκησης δεν είναι κατ' ανάγκην Αριστερή.
- Αν το σχίσιμο αφισσών, η μη συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου φοιτητών, η αδιαφορία για τις επιτροπές είναι μαι Δεξιά στάση, οι φωνές και ύβρεις στις γενικές συνελεύσεις, η τοιχοκόλληση παντού, δεν είναι κατ' ανάγκην Αριστερή.
- Τέλος, αν η υποταγή στην ελεύθερη Αγορά είναι η προοπτική της Δεξιάς, η υποταγή στο κράτος δεν είναι η προοπτική της Αριστεράς.
Ζούμε χαλεπούς καιρούς. Υπάρχουν άνθρωποι της γενιάς μας με προοδευτικές, ανατρεπτικές, ριζοσπαστικές απόψεις, έτοιμοι να συγκρουστούν με τις συντηρητικές, παραδοσιακές που κυριαρχούν μέσα τους, έξω τους, γύρω τους. Μέχρι να βρεθεί μια νέα δυναμική ισορροπία, ένας άλλος επιθετικός προσδιορισμός της κοινωνίας. Μόνο που και τότε, θα ξαναγεννηθούν κινήματα, οράματα, ιδέες, για έναν καλύτερο κόσμο. Φτάνει να μην μένουμε θεατές, να μην εφησυχάζουμε αλλά να προτείνουμε, να συμετέχουμε στα κοινά, να παλεύουμε.
Η πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας γίνεται με συγκρούσεις. Μόνο που με την πάροδο του χρόνου, οι άνθρωποι αποκτούν περισσότερο δύναμη. Μια δύναμη, ικανή σήμερα, να καταστρέψει το πολυτιμότερο αγαθό: την ΖΩΗ. Και τότε δεν θα υπάρχει πολιτική, κοινωνία, άνθρωπος, μόνο σκοτάδι.....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου