Δρόμοι Παλιοί

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
(Πρώτη εκτέλεση: Μαργαρίτα Ζορμπαλά)
Ερμηνεία: Κώστας Θωμαΐδης 

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας
με γνώριζε...

................
Ποιος δεν έχει κοιτάξει πίσω του,
νιώθοντας την ανάγκη να περπατήσει ξανά και ξανά, εκείνους τους παλιούς, ωραίους και μισητούς δρόμους. 

Ποιος δεν έχει νιώσει τη λυσσαλέα μάχη ανάμεσα στη δύναμη του χρόνου να ξεχάσει και στο πείσμα του μυαλού να θυμηθεί...

Όσο ο χρόνος προχωρά, όσο η απόσταση μακραίνει, η κάποτε ζωντανή πόλη νεκρώνει, δίνοντας τη θέση της σε μια ανάμνηση, φυλαχτό για τις νέες διαδρομές που μας περιμένουν..

"Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.." 
Όπως έγραψε ο ποιητής, αναπότρεπτες οι νύχτες των γυρισμών. 

Μια νύχτα σαν τη χθεσινή, με το ολόγιομο φεγγάρι για οδηγό, ξαναγύρισα..  

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας
με γνώριζε...

Photo Credit: "Sunshine of your Love", by ronsho ©, on Flickr