Η φλύαρη εξομολόγηση ενός νέου ανθρωπάκου

Ακόμα ένα παγωμένο βράδυ.. Βάλθηκε, τάχα, ο καιρός να μας τρελάνει.. Δεν είναι το κρύο που ενοχλεί. Είναι τα οργισμένα πρόσωπα των ανθρώπων. Είναι τα όνειρα που δε βρίσκουν πια στέγη να ακουμπήσουν.

Το χαμόγελο πάγωσε, περιμένοντας την άνοιξη, κάποια άνοιξη, να ανατείλει. Σημεία των καιρών, θα πεις.. αλλοπρόσαλλοι άνθρωποι, κενοί..

Άλλος ο Μάρτης, κι άλλος ο Γδάρτης.. Ο τελευταίος δέρνει πιο πολύ... Άλλοι τον είπαν Γιώργο, άλλοι Κώστα κι άλλοι Μετανάστη. Κάτι περίεργοι τύποι τον φωνάζουν Τρόικα. Αλλά είναι δύσκολη λέξη, απόκοσμη θαρρώ.. γι' αυτό θα τον υπακούουν τόσο. Με τέτοιο όνομα, τους καταλαβαίνω.

Οι άλλοι μόνο να βρίζουν ξέρουν.. πότε τον Γιώργο, πότε τον Κώστα και πότε τον Μετανάστη... Τι μπέρδεμα κι αυτό.. Αφού ο Γδάρτης, όπως κι ο Μάρτης, είναι ένας, γιατί ακόμα μαλώνουμε για το όνομα του...

Όμως εγώ, έναν γνωρίζω: τον κ. Μάρτη, που τυχαίνει που και που να γίνεται και γδάρτης.. τον άλλον, τώρα τον έμαθα.. Καλύτερα να μην τον γνώριζα ποτέ.. Αλλά είπαμε, σημεία των καιρών (ναι, και αλλοπρόσαλλοι άνθρωποι, κενοί..) Ας κάνουμε υπομονή, σκέφτηκε. Θα περάσει...

Κι όπως γυρίζει ο καιρός, στην παραπάνω, αλλοπρόσαλλη, κενή φλυαρία του νέου ανθρωπάκου, βαθιά μέσα του, μια φωνή δεν τον άφησε να κοιμηθεί. Ο ανθρωπάκος ξύπνησε και ψιθύρισε δυνατά τις κραυγές της συνείδησης του..

Ο Μάρτης πέρασε, ήρθε και ξαναπέρασε, εκατομμύρια φορές, πιστός στο ραντεβού του. Πότε με άνθη και πότε με χιόνια... Φερέγγυος άνθρωπος! Ο άλλος, γιατί είναι πάντα εδώ; Πότε σε μένα και πότε στον διπλανό.. Όχι, φώναξε.. Ήταν η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Όχι, δεν είναι σημεία των καιρών, είναι οι επιλογές των ανθρώπων..

Η αδικία, η εκμετάλλευση, η αθλιότητα, αιώνες τώρα, ήταν επιλογή του.

Ο Μάρτης ήρθε.. πότε με άνθη και πότε με χιόνια..
Αλλά ο Γδάρτης, δεν ξαναφάνηκε..

Photo Credit:The last part of the walk, by Tambako the Jaguar, on Flickr