Η κραυγή της Αμαλίας και του ΕΣΥ, με τη ματιά ενός Πρωθυπουργού

Ήταν Άνοιξη του 2007, όταν έφυγες από κοντά μας... Άδικα κι αναπάντεχα...
Σκηρή η μοίρα, από μικρή στα βάσανα, και οι σελίδες της ζωής σου γραμένες με πόσο πόνο. Πόνο αφόρητο, βουβό, απάνθρωπο...

Σε προίκησαν με δύναμη, θάρρος κι εγκαρτέρηση, η Κλωθώ, η Λάχεση, η Άτροπος. Για να 'ρθουν οι βλακώδεις επιλογές των ανθρώπων, με τα τερατουργήματα τους, να στα κλέψουν και να σου προσφέρουν ένα άδοξο, γρήγορο τέλος...

Μα εσύ υψώθηκες ξανά, κόντρα σε όλους.. Ενάντια στις επιταγές μικρών Θεών, των Ασκληπιάδων, ενάντια στα ποταπά αισθήματα των ανθρώπων, αυτολύπηση, μοιρολατρία, παραίτηση, ενάντια στους συγγενείς σου, που μόνο αγάπη έδιναν, αλλά καμιά φορά αμφισβητήσουν. Αμφισβητούσαν τι.. το τόσο αυτονόητο για σένα: "Δεν είμαι τρελή, έχω  Ιατρικό πρόβλημα". Αλλά δεν ήξερες τι ήταν... Κι όμως υψώθηκες, φώναξες και τα κατάφερες!

  Η κραυγή σου ηχεί ξανά και ξανά. Σε όλους εμάς, για το πόσο ανίκανοι είμαστε να δούμε πίσω απ' τα φαινόμενα, να αγγίξουμε την αλήθεια, να βρούμε μια λύση και να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Με λιγότερο πόνο, με λιγότερες βασανισμένες ψυχές, με ανθρώπινη ιατρική περίθαλψη, με ορθότερες διαγνώσεις.

Το "Εξ' αιτίας σου 'γιατρέ μου'": έγινε  όρκος μας. Η ψυχή σου δικαίωση ζητά για κάθε μορφή εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου και της αρρώστιας.. εκμετάλλευσης οικονομικής και σεξουαλικής.. Τα έζησες, μας τα μετέδωσες, κι εμείς καταλάβαμε το μέγεθος της ηλιθιότητας μας.... Και πόσα ακόμα δε είδαν το φως της δημοσιότητας...


Πριν λίγα χρόνια, κάποιος πολιτικός έγραψε στο blog σου (Απρίλος 2007). Σε λίγο καιρό με 'σένα μακριά μας, έγιναν εκλογές (Σεπτέμβριος 2007)... Σήμερα, είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Διαβάζοντας τις σελίδες της προσωπικής σου μαρτυρίας, θυμήθηκα την αδερφή μου Σοφία και αναλογίστηκα για την ωρίµανση των συνθηκών της µεγάλης ανατροπής που θα σηματοδοτήσει τη στροφή προς τον πολίτη για μια δικαιότερη κοινωνία.

Θα ήταν ίσως περιττό να σου δώσω κουράγιο, ακούγοντας τα παράπονά σου για τις καταφανείς αδυναµίες των κρατικών µηχανισµών του Ε.Σ.Υ, και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσης και σύνεσης, γιατί το παράδειγμά σου αποτελεί φάρο ψυχικής δύναμης για όλους εμάς που συμπάσχουμε στο καθημερινό σου δράμα και μια αδιάψευστη επιβεβαίωση της πίστης μου στον Άνθρωπο.

Είναι φανερό ότι για άλλη μια φορά η κρατική ολιγωρία και η έλλειψη ανθρωπιάς, για να το πω έτσι απλά με μια έκφραση του συρμού, συνετέλεσαν σε μια οδύσσεια λαθών και παραλείψεων με δραματικές για σένα και την οικογένειά σου συνέπειες. Δεν θα σε ταλαιπωρήσω όμως με λόγια περιττά που μάλλον ήδη γνωρίζεις καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Θα ήθελα πάραυτα, αν δεν έχεις αντίρρηση, να μοιραστω μαζί σου την προοπτική των λύσεων που οραματίζομαι γι'αυτή τη χωρα στο θέμα της Υγείας και να σε καλέσω να συμπορευτείς μαζί μας.

Από καιρό πιστεύω ότι χρειάζονται σημαντικές τομές στο χώρο της πρωτοβάθμιας υγείας με δέσμη προτάσεων που θα εστιάζουν στη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του πολίτη και του θεραπευτού. Μια σχέση που θα αναπτύσσεται από νωρίς και θα δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αξιολογεί (points system) τους θεράποντες ιατρούς του στέλνοντας τις κρίσεις του σε μια Ανεξάρτητη Αρχή Αξιολόγησης Ιατρικού Προσωπικού με τη δικαιοδοσία να επεμβαίνει άμεσα για την εύρυθμη και ταχύτερη λειτουργία του συστήματος. Μια σχέση που θα σφυρηλατείται στα σχολεία με τη συχνή, βιωματική περιγραφή και ξενάγηση των μαθητών στα νοσηλευτικά ιδρύματα με σκοπό την αποκόμιση πολύτιμων εμπειριών και ταυτόχρονα θα μεταφέρεται εξ'απαλών ονύχων το μήνυμα για την αξία της εθελοντικής αιμοδοσίας σε όλη την Ελλάδα.

Παρά τη δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος, μια σχέση που πρέπει να επανεξετάσουµε απο µηδενική ßάση, µε στόχο την αλλαγή νοοτροπίας και την ανάδειξη και εµπέδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης με την ανάπτυξη µηχανισµών πληροφόρησης, ειδικά µέσα απο το διαδίκτυο, είμαι πεποισμένος ότι υπάρχουν οι υγειείς δυνάμεις για την µεγάλη ανατροπή.

Πορευόμαστε με τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου, με ανθρώπους που, όπως και εσύ, διαπνέονται από αισιοδοξία και θέλουν να προχωρήσουν μπροστά για μια Ελλάδα υπερήφανη. Είναι μία κρίσιμη φάση και σε αυτόν τον αγώνα σε θέλουμε στο πλευρό μας Αμαλία.

Είμαστε στο πλευρό σου, σε ακούμε, συμπάσχουμε και προτάσουμε λύσεις αισιοδοξώντας όπως και εσύ για το μέλλον.

Το μέλλον μας ανήκει, ας δώσουμε λοιπόν όλοι τα χέρια μας για τη μεγάλη ανατροπή. Όλοι μαζί και η σκληρή δοκιµασία σου θα έχει θετική κατάληξη κι ο αγώνας σου να δεις που θα δικαιωθεί.
# posted by Γιώργος Α. Παπανδρέου


Κύριε Παπανδρέου, αναμένουμε δικαίωση.... Κύριε Πρωθυπουργέ, περιμένουμε τουλάχιστον κάποιες προσωπικές σας δεσμεύσεις  να γίνουν πράξη...
 
Τρία τελευταία σχόλια:
α) Η Ανατροπή δεν ξεκινά ποτέ από πάνω προς τα κάτω, αλλά πάντα προϋποθέτει αντίστροφη πορεία και κίνημα. Κίνημα που θα απαιτήσει την Αλλαγή και θα οικοδομήσει μια δικαιότερη και αποτελεσματικότερη κοινωνία. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αυτό το κίνημα δεν μπορεί παρά να είναι διεθνές, πέρα από τα ελληνικά σύνορα και πάνω από τις όποιες τοπικές ιδιαιτερότητες, στη βάση κοινών, στοιχειωδών και πανανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως είναι η πρόσβαση στο νερό και στην τροφή, η ιατρική μέριμνα, το υγιές και ασφαλές περιβάλλον, η εργασία.

β) Βρέθηκα με μια παρέα γιατρών. Κάποιοι πτυχιούχοι, κάποιοι φοιτητές. Με έκπληξη διαπίστωσα την άγνοια τους για την περίπτωση της Αμαλίας.... Γιατροί που έχουν ιστοσελίδα στο facebook και φοιτητές που ξοδεύουν ώρες παίζοντας "φάρμα". Δεν τους αδικώ... Κανένας δε φρόντισε να τους ενημερώσει... Καθώς οι ιατρικοί σύλλογοι και οι σύλλογοι φοιτητών ιατρικής, καθώς και όλοι  οι συνδικαλιστές τους, δηλαδή όσοι είναι μέσα στα πράγματα, σίγησαν.. Αυτοί εχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη.. Γιατί γνώριζαν... Πόσες καταλήψεις, πόσες πορείες, πόσα φυλλάδια πεταμένα κι άχρηστα.. Μόνο το κόμμα μου να βγει ή να φανεί και για τ' άλλα...  μη νοιάζεσαι.
 
Μου θύμησαν μια πρόσφατη συνέντευξη του  Μίκη Θεοδωράκη: "Μας βασάνιζαν με την τρομερή "φάλλαγγα" και οι κραγές μας ηχούσαν σε όλα τα γύρω οικοδομικά τετράγωνα... Μια παρέα νεαρών που έκανε πάρτι στην ταράτσα ενός γειτονικού σπιτιού, μας άκουσε. Η μουσική σταμάτησε! Λίγα λεπτά σιωπής... Μόνο εμείς ακουγόμασταν... Το τραγούδι κι ο χορός ευθύς ξανα-ξεκίνησε, αδιαφορώντας για τα εγκλήματα που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους..."

γ) Η χθεσινή κουβέντα περιστράφηκε για πολύ ώρα γύρω από τις οικονομικές απολαβές των γιατρών, τις χρυσές ευκαιρίες των ιδιωτικών ιατρείων, την κοινή διαπίστωση πως αν ξανακάναμε μηχανογραφικό, κανείς μας δε θα δήλωνε ιατρική. Για τον ανθρώπινο πόνο και για τα βάσανα της αρρώστιας ούτε λόγος. Λίγο μετά, ξεπατωθήκαμε στο χορό και ήσυχα, σαν πλανεμένοι μικροί Θεοί, ξημερώματα, πέσαμε στα κρεββάτια μας...

Αυτοί είμαστε..
Καληνύχτα Ελλάδα... Καληνύχτα...