Κι όταν όλα καταρρέουν...

Κι όταν όλα καταρρέουν.... Τι μάς κρατά ζωντανούς και τι μάς δίνει δύναμη να σηκωθούμε?
 

Ο Νίτσε έλεγε: "ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό"! Πόσο δίκιο είχε. Μα όχι σε όλους κι όχι για όλα.... Κάποιοι αντέχουν πιο πολύ, κάποιοι σηκώνονται ευκολότερα κι άλλοι μένουν εκεί κάτω για πάντα... Μα όλοι, όλοι μας, έχουμε τα όρια μας, τα αδύνατα σημεία μας, την οριακή γραμμή μας... Δεν τα ξέρουμε, μπορούμε ακόμα και να τα υπερβούμε, αλλά πάντα, θαρρώ, υπάρχουν καταστάσεις δίχως επιστροφή...

Όλοι έχουμε αδυναμίες, δύσκολες στιγμές, άσχημες περιστάσεις, τραύματα κι απογοητεύσεις. Η απελπισία, η αυτοκαταστροφική μας φύση μάς οδηγούν στο τέλμα. Γιατί το καύσιμο της Ζωής μας είναι η αγάπη, η ελπίδα και η πίστη. 
 

Δυστυχώς εκείνος δεν άντεξε...
 

Αυτοκτόνησε, ξημερώματα, για ένα πάθος, μια αγάπη. Προσχεδιασμένα, με γράμμα, αφήνοντας πίσω του παιδιά, γονείς και τα όποια όνειρα του. Μια προσωπική τραγωδία. Που δεν τήν άξιζε κανείς τους.
 

Δεν τον ήξερα καλά, τον έζησα μόνο 1 χρόνο. Μα ήταν αρκετός για να καταλάβω πως κάτι δεν πήγαινε καλά.... Προδομένος, μόνος, χωρισμένος, φτωχός, απελπισμένος, χρήστης ουσιών. Με ένα παιδί να μεγαλώσει... Κι ύστερα ήρθε το πάθος, ένας παράφορος έρωτας με άσχημη κατάληξη... Ήταν αγάπη, ανάγκη, αποκούμπι, δεν ξέρω. Σίγουρα τού έδωσε χαρά κι ελπίδα που μάλλον δεν μπορούσε να διαχειριστεί... 
 

Τι σημασία έχει... Είναι μακριά, αφήνοντας ορφανά πίσω του, πένθος κι οδύνη. Γιατί? 
 

Έχω ακούσει για απόπειρες, έχω δει και βιώσει στιγμές απελπισίας, δυσβάσταχτης μοναξιάς και εγκατάλειψης, αλλά ποτέ δεν έφθασα στην άλλη μεριά.... Κανείς δεν έχει δικαίωμα επιλογής στην ίδια την ύπαρξη του, εκτός από περιπτώσεις παθητικής ευθανασίας (στέρηση ιατρικής φροντίδας σε περιπτώσεις που η ζωή υποστηρίζεται μόνο μηχανικά).
 

Όσο μόνος κι αν νιώσεις, όσο δυσβάσταχτη κι αν έγινε η ζωή σου, ποτέ δεν είσαι στη πραγματικότητα τελείως μόνος. Έχεις γονείς, αδέρφια, έχεις δουλειά, ανήκεις σε μια κοινότητα. Πάντα κάποιοι σε ξέρουν, ελπίζουν πάνω σου, παρακολουθούν τα βήματα σου. Ακόμα κι αν δεν έχεις κανέναν, πάντα θα υπάρχει κάποιος δίπλα σου, ακόμα κι αν αυτός είναι ο γιατρός σου ή ο γείτονας σου.
 

Ναι, ο καθένας είναι κύριος του εαυτού του, ο καθένας μπορεί να κάνει πάνω του ό,τι γουστάρει, αλλά όταν αυτοκτονείς σκοτώνεις λίγο και τους άλλους, τους γύρω σου. Κι αυτό είναι φόνος, που άθελα σου επιλέγεις, νομίζοντας πως βλάπτεις μόνο τον εαυτό σου.... Πάντα η αυτοκτονία είναι διπλή δολοφονία, να το θυμάσαι...
 

Με έναν κολλητό μου κουβεντιάζαμε την ιδέα της αυτοχειρίας μετά από δυσβάσταχτα γεγονότα της ζωής όπως θάνατος ενός παιδιού σου, απώλεια εργασίας, οικονομικές δυσκολίες, ερωτική απογοήτευση, σωματική αναπηρία (όλα, ένα ή σε συνδυασμό να σου συμβούν, μπορεί να το σκεφτείς... δεν το ξέρεις). Καταλήξαμε στο αυτονόητο: Κρατάς τον πόνο μέσα σου, ζεις μ αυτό, εν ανάγκη εξαφανίζεσαι, απομονώνεσαι, θρηνείς μα δεν κάνεις κακό στους άλλους... 
 

Αν χάσεις ένα παιδί, έχεις τα άλλα που σε χρειάζονται. Αν χάσεις μια γυναίκα που υπεραγαπούσες, έχεις ευκαιρία να γνωρίσεις κάτι καλύτερο κι αν δεν έρθει έχεις τους κολλητούς σου. Κι όταν δεν έχεις τίποτα και κανέναν, υπάρχει η ελπίδα ή η προοπτική να βοηθήσεις τους άλλους να μην φθάσουν στο σημείο που έφθασες... Αλλά πάντα εν βρασμό ψυχής, τα φάρμακα είναι αναπόφευκτα, να το θυμόμαστε.
 

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μας κρατάει? Η οικογένεια, οι κολλητοί, η εργασία είναι, θαρρώ, οι βασικότερες σταθερές μας. Μα πρώτα από όλα, η ψυχική και σωματική ισορροπία μας. Να είσαι ο εαυτός σου, να φροντίζεις τον εαυτό σου, να αθλείσαι, να αγαπάς, να δίνεις και να δίνεσαι! Ένας ανάπηρος μπορεί να είναι πιο δημιουργικός από έναν συνάνθρωπο μας που κάθεται άπειρες ώρες μπροστά από μια οθόνη, για παράδειγμα. Το παν είναι πώς βιώνεις αυτά που έχεις και πώς αντιδράς σε όσα χάνεις.... 
 

Οι καιροί ειναι δύσκολοι, απαιτητικοί, σχεδόν απάνθρωποι. Γι αυτό χρειάζεται και μια άλλη πολιτική, μια άλλη οπτική του κόσμου, μια πιο βιώσιμη και πιο σταθερή κοινωνία, με κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Δεν αρκούν μόνο η καλοτυχία ή οι δικές μας προσπάθειες να μείνουμε δυνατοί και να ξεπερνάμε τις αναποδιές της ζωής. Χρειάζεται να αποτελεί και η κοινωνία μας μια σταθερά. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Κι αν τα χάσουμε όλα, κι αν δε μας μείνει τίποτα, η κοινωνία να μην μάς σπρώχνει πιο χαμηλά αλλά να είναι εκεί για μας. Η έσχατη σταθερά μας... Που όλοι αγνοήσαμε.