Από τη Βάσια και το υπέροχο blog της:
"Για όσους δε γνωρίζετε ήδη τον μύθο, επιτρέψτε μου πρώτα να σας τον αφηγηθώ.
Ο Πυγμαλίων ήταν ένας νέος γλύπτης που έζησε γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ. Ο νεαρός θεώρησε πως η θεά Αφροδίτη απεικονιζόταν εντελώς λανθασμένα. Γι αυτό τον λόγο, αποφάσισε ο ίδιος να δημιουργήσει την ιδανική γυναίκα, η οποία θα ξεπερνούσε σε χάρη όλα τα προηγούμενα γλυπτά. Έτσι, δούλεψε για χρόνια, με καταπληκτική δεξιοτεχνία και επιμονή, δίνοντας βάση και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Στο τέλος, κατάφερε να διαμορφώσει την πιο εκλεπτυσμένη φιγούρα που είχε συλλάβει ποτέ η τέχνη.
Τόσο εκπληκτική ήταν η δημιουργία του, που άρχισε να την ερωτεύεται παθιασμένα. Φιλούσε τα μαρμάρινα χείλη της, άγγιζε τα παγωμένα χέρια της, έντυνε με περίτεχνα ρούχα το άψυχο σώμα της. Σύντομα όμως η ελπίδα μετατράπηκε σε οδύνη, αφού το άγαλμα δε μπορούσε να ανταποδώσει την αγάπη που ο Πυγμαλίων προσέφερε.
Ξεκίνησε να δημιουργήσει την απόλυτη γυναίκα αλλά στο τέλος κατάφερε να δημιουργήσει την προσωπική του απελπισία.
Έτσι κάπως συμπεριφερόμαστε όλοι εμείς, σα τον Πυγμαλίων. Πολλές φορές μας ελκύουν στην αρχή άτομα διαφορετικά από μας και κατεφέρνουν εύκολα να διεισδύσουν στο μυαλό μας. Και αυτή η αντίθεση αρχικά μας ευχαριστεί! Μα μόλις αποζητήσουμε τον έλεγχο της σχέσης που δημιουργείται, οι διαφορές γίνονται ατέλειες και προσπαθούμε να μετατρέψουμε τον άλλον σύμφωνα με τις δικές μας προτιμήσεις.
Όπως ο Πυγμαλίων, φιλοτεχνούμε τον χαρακτήρα του άλλου έτσι ώστε να μας ταιριάζει. Και όπως ο Πυγμαλίων, αναπόφευκτα αντιδρούμε, αφού οι προσπάθειές μας να τον αλλάξουμε πέφτουν στο κενό. Το σχέδιο αυτό αποτυγχάνει πάντα: ή ο άλλος αντιστέκεται, μετατρέποντας την σχέση σε πεδίο μάχης, ή παραδίνεται, κάνοντας τον άλλον τόσο άψυχο όσο και το άγαλμα.
Σε αυτό το παράδοξο παιχνίδι χάνουμε, ακόμα κι αν κερδίσουμε.
Στο τέλος του μύθου, η Αφροδίτη λυπήθηκε τον Πυγμαλίων και έδωσε ζωή στο άγαλμα. Αυτός και η Γαλάτεια (όπως την ονόμασε) παντρεύτηκαν με τις ευχές της θεάς.
Στον πραγματικό κόσμο όμως δε μπορούμε να ελπίσουμε σε θαύματα. Μπορούμε όμως να σεβόμαστε τις διαφορές του άλλου ώστε να βγάλουμε κάτι αληθινά όμορφο."
words and music:
Eric Goulden / Wreckless Eric (Zomba Music)
When I was a young boy
My mama said to me
There's only one girl in the world for you
And she probably lives in Tahiti
I'd go the whole wide world
I'd go the whole wide world
Just to find her
Or maybe she's in the Bahamas
Where the Carribean sea is blue
Weeping in a tropical moonlit night
Because nobody's told her 'bout you
I'd go the whole wide world
I'd go the whole wide world
Just to find her
I'd go the whole wide world
I'd go the whole wide world
Find out where they hide her
Why am I hanging around in the rain out here
Trying to pick up a girl
Why are my eyes filling up with these lonely tears
When there're girls all over the world
Is she lying on a tropical beach somewhere
Underneath the tropical sun
Pining away in a heatwave there
Hoping that I won't be long
I should be lying on that sun-soaked beach with her
Caressing her warm brown skin
And then in a year or maybe not quite
We'll be sharing the same next of kin
I'd go the whole wide world
I'd go the whole wide world
Just to find her
I'd go the whole wide world
I'd go the whole wide world
Find out where they hide her
Όταν η Αφροδίτη λυπήθηκε τον Πυγμαλίων..
Υπό τους στίχους του Wreckless Eric.
Από το ιδανικό πρότυπο της τέλειας, μοναδικής γυναίκας στο ρεαλιστικό σχήμα της μόνιμα ατελoύς και προβληματικής συμβίωσης..
Όταν η επιθυμία αγγίξει την πραγματικότητα, βλέπουμε την αποστασιοποίηση, την προδοσία ή τον χωρισμό, όταν θα έπρεπε να μιλάμε για απλό συμβιβασμό, προσπάθεια και κατανόηση...
Το αρχέτυπο πρότυπο της Μητέρας, επαναλαμβάνεται στα μάτια της Συντρόφου.
Κι Εκείνη, τυφλά, εντελώς φυσικά, το μεταλαμπαδεύει στα παιδιά της.
Ο κύκλος συνεχίζει, αέναος κι απαράλλαχτος, ανεμπόδιστος, μακριά από κοινωνικούς μετασχηματισμούς κι επαναστάσεις.
Ταΐζοντας τον παραλογισμό, με ύμνους και στιχάκια στη Θεά, προσδοκούμε την τύχη του Πυγμαλίωνα.. Για να πάρουμε απάντηση, στα όμορφα λόγια της Βάσιας:
"Δε μπορούμε να ελπίσουμε σε θαύματα. Μπορούμε όμως να σεβόμαστε τις διαφορές του άλλου ώστε να βγάλουμε κάτι αληθινά όμορφο."Κι ο παραλογισμός δεν έχει τέλος..
Photo Credit: "AreWeHappy?" by Roberto Condado, on Flickr
