Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε.. Νοέμβρης 2010

"Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν"

"Νοέμβρης του 90 | Διονύσης Τσακνής"
Νοέμβρης 2010...

"Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω"

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Ξεκίνησα το blogging την άνοιξη του 2009. Αφορμή στάθηκε ένα πολύ θλιβερό γεγονός...(Κι όταν όλα καταρρέουν...) με τη χειρότερη δυνατή κατάληξη, λίγους μήνες αργότερα...

Δεν ήταν και η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.. Βαρύ το πρόγραμμα της σχολής, πολλά τα προβλήματα στο σπίτι, κι εγώ στα χαμένα..

Να έχουμε κατάληψη, να κινδυνεύουμε να χάσουμε το μάθημα, να προσπαθώ να πείσω τους συμφοιτητές μου να μη δεχτούμε απουσίες, και η αριστερά, απέναντι μου... Στο τέλος εκείνης της χρονιάς χαρακτηρίστηκα δεξιός και συμβιβασμένος, από τους άλλους, τους "συντρόφους"...

Το γράψιμο, η Πολιτική, οι αναζητήσεις, με "συνάντησαν" πολλά χρόνια νωρίτερα...
Θυμάμαι τις ιστορίες του Παππού μου, κομμουνιστής, ιδεολόγος, τίμιος, γενναίος άνδρας ("Ψυχή βαθιά", παππούλη μου...). Πραγματικά, δεν του χρωστώ πολλά.. του χρωστάω τα πάντα!

Δεν κληρονόμησα μόνο το όνομα του. Το σημαντικότερο δώρο του ήταν η μύηση μου στην ομορφιά της Ζωής και στην ευθύνη της Πάλης, μέσα από ένα ατέρμονο κυνήγι διεκδικήσεων, οραμάτων, αλλαγών!

Από μικρός στα φεστιβαλ της ΚΝΕ, να ακούω 902 και να διαβάζω ριζοσπάστη. Πολιτικές εκπομπές, 15μελή, πορείες, άρθρα σε εφημερίδες. "Εφημερίδα του τοίχου".. με αποκάλεσε ένας καθηγητής στο σχολείο.. Άρθρο κατά της παγκοσμιοποίησης και μια καταγγελία προς διευθυντή και συμμαθητές, η αιτία. "Γιατί το κάνεις αυτό", η απορία τους, που ήταν και δική μου! Αχ και να 'ξερα..

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

"Μην ασχοληθείς με τον συνδικαλισμό", ο κύριος "τα πρώτα 30 χρόνια είναι δύσκολα", εξαίρετος φιλόλογος, με συμβούλεψε. Κι εγώ, πάλι, δεν άκουσα...

Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, κυνηγούσα τις αριστερές παρατάξεις και όχι τα μαθήματα. Απογοητευμένος από τη στάση της ΚΝΕ στα κινηματικά ζητήματα κι από τον αυταρχισμό των άλλων αριστερών παρατάξεων (Η "Αριστερή" νοοτροπία στην Ελλάδα), κατέληξα στην ΠΑΣΠ... Ο κολλητός μου, ήδη γραμμένος, με περίμενε..

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Κι έτσι, από μια μικρή αριστερή παράταξη, που η φωνή σου χανόταν και κανείς δεν σου έδινε σημασία, βρέθηκα στη μεγάλη "συντροφική" ΠΑΣΠ, που η φωνή μου σταδιακά έγινε αλλιώτικη και στο τέλος αγνώριστη. "Πήγες με τους Αμερικανούς", μου πέταξε μια αριστερή αιώνια φοιτήτρια.

Αφίσες, συνελεύσεις, τραπεζάκι, περιοδικό, πολύ δουλειά, σε μια ΠΑΣΠ που αρκετά στελέχη της, πάνω κάτω, έλεγαν: "κάποτε είχαμε όνειρα για το αύριο, κάποτε αποκαλούμασταν σύντροφοι και θέλαμε να αλλάξουμε την Ελλάδα, αναρωτιέμαι αν μπορούμε να γυρίσουμε στο χρόνο και να ξαναπιάσουμε τα όνειρα μας.... DrMikeist (από τις ωραίες εκφράσεις που, τυχαία, αλιεύεις στο διαδίκτυο).

Το πίστευαν πραγματικά...
Μα η δική μου καρδιά, ήταν αλλού.. Ο λόγος στη νέα ευρωπαϊκή γενιά

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού, συνέδρια, εκλογές, εσωκομματικές κόντρες, ενδο-παραταξιακές έριδες, ξεκατινιάσματα, προδοσίες αλλά και καταλήψεις, πορείες, παρεμβάσεις σε βάσεις και συνελεύσεις. Η φθορά δεν άργησε να έρθει...

Ένας "σύντροφος", σε συνεργασία με κάποια μέλη της ΔΑΠ, να με καλεί να ψηφίσουμε, με αντάλλαγμα το 5 στο μάθημα, κόντρα στη συλλογική απόφαση της βάση της παράταξης.. (Παύση καθηκόντων σε καθηγητή του ΑΠΘ που εκφόβιζε τους φοιτητές) Σεβαστήκαμε, οι περισσότεροι, την απόφαση της βάσης, που παρεμπιπτόντως ήταν ενάντια στην κομματική εντολή... "Έτσι λειτουργείτε εσείς.." μου απάντησε ειρωνικά ένας καθηγητής.

Τελικά, μετά από καιρό, κι ενώ το ΠΑΣΟΚ ακουμπούσε όλο και πιο έντονα τη ζωή μου, αναγκάστηκα να αποχωρήσω.
Έπρεπε να το είχα πράξει νωρίτερα...

"Θα συμβιβαστείς ή θα καταλήξεις σπίτι σου", μου είχε πει η ίδια αριστερή συμφοιτήτρια. Πάλι δεν άκουσα, κι ας είχε δίκιο! Δεν ξέρω αν ήμουν ματαιόδοξος ή αρκετά ξεροκέφαλος..

Ξέρω όμως πως στα μεγάλα γεγονότα του κινήματος, ήμουν εκεί. Στις συνελεύσεις, στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στα δακρυγόνα, στην προσπάθεια για αναβάθμιση της σχολής... Κόντρα σε όλους, κόντρα σε όλα. Και γι' αυτά δεν μετανιώνω!

"Πιστεύοντας, ανέκαθεν, πως η Ιδέα, το Όραμα και η προσωπική μας Στάση, αποτελούν το καύσιμο της Αλλαγής, της Νίκης και της Ανθρωπιάς. Εκεί στέκομαι, αυτά ακολουθώ, πάνω από κάθε σκοπιμότητα, πέρα από κάθε προσωπική επιδίωξη.) (Ο Δρόμος μου)"

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Ο αγώνας συνεχίζεται!
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε..
Νοέμβρης 2010, Γαληνός



τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν...

Photo Credit: By George Laoutaris, on flickr